Mag iemand van twaalf jaar zelf beslissen wat er wel of niet gebeurt met zijn eigen lichaam of moet het aan een rechter worden overgelaten?
Op 12 mei aanstaande doet de rechter in Alkmaar uitspraak of een jongen van twaalf wel of niet verplicht een chemokuur moet ondergaan.
Wanneer een kind kanker krijgt, dan is dat hoe dan vreselijk. Voor het kind zelf, maar ook voor de ouders die natuurlijk niets liever willen dan dat hun kind beter wordt.
Als zich een dergelijk rampscenario toch voordoet, dan zou het mooi zijn als beide ouders op één lijn zaten voor wat betreft het verdere behandeltraject. Echter, een verschijnsel dat we tegenwoordig steeds vaker zien, is dat ouders het lang niet altijd met elkaar eens zijn wanneer het gaat om de behandeling van hun ziek kind.
Hoe dingen dan vreselijk uit de hand kunnen lopen en welke bizarre vooroordelen dan een rol spelen, wordt duidelijk in het geval van een twaalfjarige jongen uit Noord Holland bij wie vorig jaar een hersentumor werd geconstateerd.
Het twaalfjarige jongetje uit Noord-Holland werd eind vorig jaar zes weken lang dagelijks bestraald vanwege een hersentumor en had in maart met een vervolgbehandeling in de vorm van een chemokuur moeten starten. Dat wil het jongetje echter niet, zo heeft hij zelf aangegeven en dat is ook de overtuiging van een psychiater. Die heeft het jonge patiëntje na onderzoek wilsbekwaam verklaard.
Echter, het wordt nog veel gecompliceerder, want de jongen staat onder toezicht van Jeugdzorg. En dat wordt door de Telegraaf als volgt verklaard:
„Misschien later”, sprak de vader. Hij is gescheiden van de moeder, die van meet af aan weinig heil zag in een medisch traject van bestralingen en chemokuren en een voorkeur had voor alternatieve behandeling. De jongen werd mede om die reden onder toezicht geplaatst.
De jongen woonde klaarblijkelijk bij de moeder en die had het niet zo begrepen op chemokuren voor haar kind. Ze zal ongetwijfeld aan het kind hebben uitgelegd waarom ze tegen een chemokuur was, waardoor deze het besluit nam om deze te nemen zoals door de artsen werd geadviseerd.
Dit is dus een reden om je kind onder toezicht van Jeugdzorg te plaatsen, want als jij geen chemo wilt voor je kind, dan ben je niet fit om moeder te zijn van een ziek kind.
Echter, omdat het kind twaalf jaar oud is is en er volgens een psychiater niets mankeert aan zijn wilsbekwaamheid, mag hij zelf beslissen over het wel of niet nemen van chemo, ondanks het feit dat hij onder toezicht staat.
De vader was het daar niet mee eens en heeft een kort geding aangespannen wat vandaag, dinsdag, diende in Alkmaar.
Dat wordt dan door de Telegraaf als volgt omschreven:
De vader heeft ernstige twijfels bij die conclusie, zo valt op te maken uit de dagvaarding die in de zaak is uitgebracht. Hij is er helemaal niet zeker van dat zijn kind niet verder wil leven. Hij heeft geprobeerd via de gezinsvoogd de zaak aan de rechter voor te laten leggen.Toen de gezinsvoogd bleef weigeren, spande hij zelf een zaak aan.
Het niet nemen van chemo staat dan gelijk aan het niet verder willen leven, volgens de redenatie van de vader. Dit is de maatschappij waarin wij vandaag de dag leven.
Een zeer bewuste moeder die haar kind vertelt over de gevaren en nadelen van een chemokuur (nadelen die, inmiddels, ruim 80% van de oncologen notabene bevestigen!) wordt niet langer geschikt bevonden om moeder te zijn. De twaalfjarige zoon die volkomen wilsbekwaam is en geen chemo wil, wordt geclassificeerd als iemand die niet verder wil leven.
Uiteindelijk is het dan een rechter die ervoor moet gaan zorgen dat deze jongens alsnog in de chemo-molen terechtkomt.
En met de volgende toevoeging aan de dagvaarding is het niet zo moeilijk om te raden wat het oordeel van de rechter zal zijn.
Volgens de dagvaarding hebben medici verklaard dat zijn kansen op genezing zonder verdere behandeling fiftyfifty zijn. Bij een vervolgbehandeling bedraagt zijn overlevingskans 75 tot 80 procent.
Over het feit dat de natuur het altijd wint van chemotherapie en dat deze barbaarse behandelmethode voor miljoenen doden zorgt, wordt wederom met geen woord gerept.