|
Volgens een uitgebreid artikel in de gedrukte Telegraaf maken we vooruitgang op het gebied van kankerbestrijding, want: Niet langer urenlang aan het infuus in het ziekenhuis, maar gewoon een pil, thuis in te nemen met een beetje water. De ’chemotablet’ is volgens kankerinstituut Antoni van Leeuwenhoek de toekomst van de behandeling van veel voorkomende kanker. „Dit is waar veel patiënten om vragen”, zegt oncoloog prof. dr. Jan Schellens. In Amsterdam draait al een patiëntenstudie naar een pil bij prostaatkanker. Chemotherapie in tabletvorm gaat de behandeling van kanker in Nederland ingrijpend veranderen. ,,Meer patiënten zullen door de komst van almaar meer orale antikankermiddelen hun behandeling vaker thuis kunnen ondergaan.” Dat voorziet oncoloog en klinisch farmacoloog prof. dr. Jan Schellens van het Amsterdamse kankerinstituut Antoni van Leeuwenhoek (AVL). Het gebeurt al, zij het op heel kleine schaal. Maar de nu nog spaarzame toediening van ’chemotabletten’ gaat de komende jaren sterk terrein winnen, verwachten farmaceutische onderzoekers van het AVL. Zij ontwikkelen een chemotablet voor de behandeling van prostaatkanker. Binnenkort start in enkele Nederlandse ziekenhuizen een patiëntenstudie met dit tot tablet omgevormde infuusmiddel, docetaxel, dat momenteel op jaarbasis 24.000 keer wordt toegediend. ,,Je chemotherapie thuis op de bank of in bed innemen met een beetje water, waardoor je minder vaak naar het ziekenhuis hoeft af te reizen. Dát is wat veel patiënten graag willen en waar ze ook om vragen”, weet Jan Schellens van de talrijke patiënten die hij behandelt. ,,Het is zó begrijpelijk: je bent flink ziek en moet jezelf eens in de twee of drie weken, soms zelfs wekelijks, naar het ziekenhuis slepen om er op een vaste tijd aan een infuus te worden gelegd.” Na meer dan 75 jaar “kankerbestrijding” zijn wij eigenlijk nog net zo ver als vlak na de oorlog, toen men voor de eerste keer in 1946 chemotherapie ging toepassen. Wanneer je kijkt wat de wetenschap sinds 1946 allemaal heeft weten te bereiken op allerlei gebied, dan valt het klaarblijkelijk in mainstream-land niemand op dat daar nog steeds diezelfde behandelmethode van toen wordt gehanteerd. In een eerder artikel beschreven wij hoe wij eigenlijk aan chemotherapie zijn gekomen. Hoe zijn we eigenlijk aan chemotherapie gekomen? Dat is gebeurd in 1946 net na het eind van de Tweede Wereldoorlog. Het Amerikaanse Ministerie van Defensie stelde een budget beschikbaar voor twee wetenschappers van de Yale universiteit, Louis Goodman en Alfred Gilman, om te kijken of ze een medische toepassing konden bedenken voor, jawel, mosterdgas. Een chemische, voor de mens extreem schadelijke stof die volgens de propaganda media door wijlen Saddam Hoessein (Irak) werd ingezet tegen zijn eigen bevolking en dat wereldwijd als een misdaad werd bestempeld. Deze 2 wetenschappers kregen betaald voor hun werk, stelden geen verdere vragen en gingen aan de slag. Na een tijdje experimenteren, met wat toevoegingen hier en daar, kwamen ze tot de conclusie dat tumoren bij ratten kleiner werden wanneer ze behandeld werden met een bepaalde variatie van mosterdgas. Ook hebben ze het bij één kankerpatiënt geprobeerd die leed aan maligne lymfoom. Volgens Dr. Nicholas Gonzales hadden ze het geluk dat ze de patiënt uitzochten met deze vorm van kanker omdat dit één van weinige vormen is waar chemotherapie wel een beetje resultaat heeft. Ze konden dan ook aantonen dat de tumoren van deze patiënt kleiner werden. Dat deze na enkele weken stierf was allemaal niet zo belangrijk want voor de eerste keer was er een te patenteren middel waarvan gebleken was dat het tumoren kleiner maakte. Er werden ook geen verdere onderzoeken gedaan, de heilige graal voor de kankerbehandeling was gevonden en naar alle andere (natuurlijke) middelen werd niet meer gekeken. En zo zitten we dankzij de chemische wapens van de legers nu opgescheept met een barbaarse niet werkende kankerbehandeling waar door de big pharma astronomische bedragen aan worden verdiend.
Goedwillende artsen en onderzoekers proberen de mensheid er al veel langer van te overtuigen dat deze barbaarse methode niet alleen weinig of geen effect heeft bij de behandeling van kanker, maar deze zelfs erger maakt.
Vooral in het geval van borstkanker waren de verschillen opmerkelijk. Vrouwen die iedere vorm van behandeling weigerden leefden gemiddeld 4 keer langer dan vrouwen die zich wel lieten behandelen. Vrouwen zonder behandeling leefden gemiddeld nog 12,5 jaar en vrouwen die wel werden behandeld slechts 3. Ook andere onderzoeken kwamen tot gelijksoortige conclusies.
Terug naar het artikel in de Telegraaf van gisteren:
Een eenvoudig voorbeeld uit 1946, toen het als een geweldige prestatie in het nieuws kwam dat KLM in staat was om via een aantal tussenlandingen naar New York te vliegen en dat er vanaf dat jaar maar liefst twee keer per week een directe verbinding met New York tot stand was gekomen.
|
Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl
