In 1965 schrijft het hoofd van de Britste Antarctica vestiging een brief aan het Ministerie van Defensie waarin hij schrijft dat diverse landen die actief zijn op Antarctica UFO’s waarnemen.

UFO’s die vrijwel zeker niet toebehoren aan buitenaardsen, hoewel de technologie wel van hen afkomstig is.




Op 22 oktober 1965 schreef Sir Vivian Fuchs, hoofd van de British Antarctic Survey, een brief aan het Britse Ministerie van Defensie. Daarin maakte hij melding van mensen op de Antarctica basis van Chili en Argentinië die op verschillende dagen een UFO hadden waargenomen boven hun basis.

Het object was omringd door flikkerende rode, groene en gele lichten, vloog snel in westelijke richting, kwam weer terug en bleef vervolgens 20 minuten lang stil in de lucht hangen.


xxx

Bovenstaand is afkomstig uit vrijgegeven documenten en laat zien dat er regelmatig UFO’s worden waargenomen op Antarctica.

UFO’s die hoogstwaarschijnlijk geen buitenaardse oorsprong hebben, maar alles te maken hebben met Duitsland.

Dit land was al langere tijd in de ban van buitenaardsen en “vliegende schotels”, maar volgens sommige bronnen gebeurde er in 1938 iets bijzonders:

It is necessary to go back, before the outbreak of the Second World War, to an isolated section of the Bavarian Alps, It was there, in the summer of 1938, that an Unidentified Flying Object, crewed by a distinctly human, and Aryan appearing race, made a forced landing, very similar to the one which was to occur, some ten years later, in the desert, near Roswell, New Mexico, in the United States.

Door deze ontdekking was Duitsland in staat om door middel van wat men noemt reverse engineering iedereen voor te zijn op het gebied van wat we voor het gemak vliegende schotels zullen noemen.

En dan is er de Holle Aarde, zoals we schreven in een eerder artikel:

De Duitsers waren al heel lang gebiologeerd door de Holle Aarde. Dit dateert al uit de negentiende eeuw toen de Duitse wetenschapper Johann Carl Friedrich Gauss beweerde dat de geschiedenis van de aarde, haar natuurkundige eigenschappen en haar geologische situatie, alleen kon worden verklaard door een holle planeet, waarbij er dan twee ingangen zouden zijn, zowel bij de Noordpool als de Zuidpool.

Al in het begin van de twintigste eeuw, tussen 1901 en 1903, organiseerde Duitsland de eerste expedities naar Antarctica, die ze toen de Gauss expeditie noemden en waarbij ze voor zichzelf grote stukken land claimden op dit bevroren continent. Naar aanleiding van deze expeditie en ontdekkingen vertrok in 1909 ook de bekende Amerikaanse onderzoeker Admiraal Robert Edwin Peary Sr. die kant op. Hij was de eerste man die de Noordpool bereikte.

Door de ontdekkingen die door zowel de Gauss Expeditie als door Admiraal Peary waren gedaan, schreef de bekende Amerikaanse wetenschapper Marshall B. Gardner in 1920 een boek dat heette: “Een reis naar de binnenkant van de aarde of Zijn de polen werkelijk ontdekt?”. In dat boek stonden hele interessante passages, zoals:

“Hoe kan de wetenschap verklaren dat wanneer je naar het noorden gaat het kouder wordt tot op een bepaald punt, en dat het daarna weer warmer begint te worden? Hoe kunnen zij verder uitleggen dat deze warmtebron niet uit het zuiden afkomstig is, maar dat het een aantal stromingen van warm water zijn uit het noorden, het gebied wat geacht wordt volkomen bevroren te zijn. Waar komen deze stromingen vandaan?”

En zo roept dit boek nog meer vragen op omdat er door ontdekkingsreizigers vreemde dingen zijn geconstateerd zoals: Hoe kunnen ijsschotsen in het hoge noorden bedekt zijn door de rode pollen van een onbekende plant? Hoe kan het dat ze zaden hebben gevonden van tropische planten in het water? Hoe kunnen ze in die wateren boomstammen en takken vinden, soms met de (verse) bladeren er nog aan? Al deze dingen worden door stromingen vanuit het noorden naar het zuiden gevoerd en niet andersom, wat men wel zou verwachten.

In het boek stelt hij vragen over hoe het mogelijk is dat in het uiterste noorden van Groenland het grootste leefgebied ter wereld is van de mug (terwijl die eigenlijk in de tropen het meest voorkomt)? Waar gaan al de vossen en hazen naartoe die gezien zijn in het noorden van Groenland? Kortom, in die tijd zijn er allerlei zaken gerapporteerd door ontdekkingsreizigers die erop wijzen dat hoe verder je het koude gebied ingaat, hoe warmer het wordt.

Tegen 1938, toen de Nazi’s al de volledige controle hadden over Duitsland, waren er nog niet één van al de vragen die Gardner had gesteld, beantwoord. Dit was misschien ook één van de redenen dat Hitler opdracht gaf tot een nieuwe expeditie naar Antarctica die tot 1939 duurde. Wat de Duitsers daar toen ontdekten blijft tot nu toe één van de best bewaarde geheimen ter wereld.

Dan gaan we een stuk vooruit in de tijd en in juli 1947 vindt de best gedocumenteerde UFO crash ooit plaats in Rosswel, New Mexico.

Er wordt altijd vanuit gegaan dat dit een buitenaards voertuig zou zijn geweest, maar na lang onderzoek komt men in Duitsland tot de conclusie dat het hier gaat om een gecrashte Nazi schotel. De documentaire die dit alles onderbouwt heet Ufo’s im Dritten Reich en is hier te zien.

Waar of niet, feit is dat niet lang na de crash bij Roswell er weer iets heel uitzonderlijks gebeurt. Aan het eind van datzelfde jaar sturen de Amerikanen, onder het mom van geologisch onderzoek, een grote vloot naar Antarctica.

Wij schreven hier eerder het volgende over:

Er wordt gespeculeerd dat de Tweede Wereldoorlog is geëindigd door een overeenkomst tussen de Amerikanen en de Duitser, waarbij de Amerikanen alle Duitse geheimen kregen op het gebied van technologie zoals atoombommen, raket technologie en jetmotoren technologie. Dit zou in ruil zijn geweest voor het laten gaan van de top Nazi leiders van Duitsland, inclusief Adolf Hitler, naar hun grote geheime bases die ze in en onder het continent van Antarctica hadden gebouwd.

Klaarblijkelijk zijn de Amerikanen later teruggekomen op die afspraak en hebben in 1946 via Operation Highjump, onder leiding van admiraal Byrd, geprobeerd Antarctica weer van de Duitsers af te pakken. Dit is één van de grootste nederlagen ooit geworden voor de Amerikanen. Onder het mom van een wetenschappelijke expeditie werd onder leiding van Admiraal Byrd een complete oorlogsvloot naar Antarctica gestuurd. Het verlies van de Amerikanen was enorm. Heel veel materiële schade en meer dan 1500 mensen die het leven verloren.

Voordat Byrd teruggefloten werd door Washington gaf hij op de terugweg een persconferentie in Zuid Amerika waar hij onder meer vertelde: ”De grootste dreiging komt nu van de Zuidpool want we hebben vliegende machines gezien die met ongelooflijke snelheid kunnen verplaatsen en die zelfs in staat zijn om snel van pool naar pool te vliegen”.

En zo zijn er nog veel meer dingen die er toch echt op wijzen dat de Duitsers erin geslaagd zijn om een permanente basis op Antarctica of in de Holle Aarde te vestigen.

Feit is dat er aan het eind van de oorlog 250.000 Duitsers zijn verdwenen van wie nooit een spoor is teruggevonden. Feit is ook dat talloze Duitse U-boten spoorloos zijn verdwenen en feit is tevens dat de kapiteins van deze onderzeeërs beschikten over kaarten waarop precies stond aangegeven hoe ze onder het ijs van Antarctica door moesten varen.

Feit is ook dat de verdwenen U-boten voor het grootste deel bestonden uit de later gebouwde types die door middel van een ingenieus snorkelsysteem in staat waren om de gehele reis van Duitsland naar Antarctica onder water uit te voeren, zonder de noodzaak aan de oppervlakte te komen om de batterijen opnieuw op te laden.

Het feit dat wetenschappelijke expedities in 1965 melding maken van UFO's met flikkerende lichten toont aan dat er zich daar in ieder geval iets bevindt.

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl