Tien redenen waarom de Wall Street 'banksters' nog vrij rondlopen

De criminaliteit op Wall Street gaat diep: Het systeem houdt in dat openbaar aanklagers bedrijfscriminelen niet achter de tralies kunnen krijgen.

In zijn meest recente verslag ‘Rolling Stone: Why Isn’t Wall Street in Jail?' doet Matt Taibbi een boekje open over de criminele activiteiten op Wall Street.

“Het zijn financiële boeven,” zo stelt hij, “en ze halen de gehele wereldeconomie naar beneden, maar de FBI doet meer om ze te beschermen dan om ze te vervolgen.”

Zonder meer waar, maar het is slechts een onderdeel van het verhaal. The Daily Kos noemde zijn onderzoek een ‘depressief stuk om te lezen’ waarschijnlijk omdat het suggereert dat de Obama-regering niet doet wat het zou moeten doen.

Er is echter nog meer. Het gaat ook meer over instituten dan individuen. Meer nog gaat het over een gevangen systeem dat criminaliteit afdekt en vervolgens de aandacht afleidt van het grotere probleem.

Tien problemen

Toen presentator Bill Mahrer Taibbi onder druk zette om de grootste boeven van Wall Street te noemen kon men merken dat hij niet geheel begreep waar we mee te maken hebben.

Hier vindt u de tien zeer zorgvuldig geplande maar onvolkomen factoren die het uitstel en de rechtvaardiging voor nalatigheid verklaren. De schuld kan niet alleen in de schoenen worden geschoven van de regering. Verschillende industrieën werken samen door middel van bedrijfspartners, goed betaalde werknemers en jarenlange samenwerkingen om zo alles naar hun eigen hand te zetten.

Slechteriken opnoemen biedt goede televisie maar biedt geen eenduidige uitleg.

Toen financiële instituten en diensten de dominante economische sector werden namen ze feitelijk het politieke systeem over om hun macht te vergroten. Het gebeurde geleidelijk, voorzichtig en kwaadaardig.

Ten eerste is het zo dat velen die mogelijk aangeklaagd kunnen worden voor financiële misdaden en fraude omtrent lobbyen en politieke donaties zijn verdwenen.

Nadat honderden bankiers gevangen waren gezet toen de Savings & Loans crisis begon, lobbyden financiële fraudeurs voor minder regulering en een garantie dat hun collega’s niet gearresteerd zouden worden op het moment dat de volgende crisis zou komen.

Door middel van deze strategie ‘decriminaliseerden’ ze gelijk de omgeving omdat praktijken die leidden tot hoge winsten werden toegestaan. Wat eens illegaal was werd plots ‘legaal’.

Geen handhaving

Door te anticiperen en de zelfbeheersing te verliezen creëerden agenten en financiële waakhonden een omgeving op een manier waarop het Pentagon haar slagvelden systematisch voorbereidt. Hierdoor werden onwettige praktijken toegestaan en dit moedigde directeuren aan op verlerlei manieren te frauderen om winsten hoog te houden zodat de hoge functionarissen meer geld konden binnenhalen.

Ten tweede adverteerde de industrie met exotische financiële instrumenten zoals ‘innovatie’ en ‘modernisering’ om hun ware plannen te verhullen.

Dit was onderdeel om een schaduwbankwezen op te zetten wat onder de radar opereert en niet gemonitord of gereguleerd wordt.

Ten derde maakte de industrie economische theorieën en ideologieën openbaar die steun kregen van de sector, die de crisis grotendeels niet zag aankomen.

Econoom James Galbraith getuigde voor het Amerikaanse Congres: “De studie naar financiële fraude heeft weinig aandacht gekregen. Er bestaan vrijwel geen onderzoeksinstituten, samenwerking tussen economen en criminologen is zeldzaam en in de betreffende departementen bevinden zich weinig specialisten en zeer weinig studenten. Economen zijn in elke crisis zeer discreet omgegaan met de rol van fraude, inclusief het Savings & Loan debakel, de Russische transitie, de Aziatische meltdown en de dot.com bel. Dit gaat nog steeds door.”

Ten vierde kregen prominente leden van de financiële dienstenindustrie hoge functies bij overheidsinstellingen die de financiële misdaad moesten aanpakken, maar de andere kant op keken. De vossen bewaakten op deze wijze het kippenhok en stuurden instituten naar een omgeving waar criminaliteit getolereerd werd.

Alan Greenspan en Ben Bernanke werden herhaaldelijk gewaarschuwd door analisten van de Federal Reserve Bank voor wijdverspreide illegale praktijken op de hypotheekmarkt en toch kozen ze ervoor om niets te doen. Greenspan erkent nu de wijdverspreide fraude, maar ontkent niet voldoende te hebben ingegrepen. Bernanke wil een Consumer Protection Agency opzetten nadat hij jarenlang klachten van consumenten heeft genegeerd. Toen de FBI ‘een epidemie aan hypothekenfraude’ aankondigde in 2004 werden hun eenheden voor witteboordencriminaliteit verkleind.

Ten vijfde zijn de media erbij betrokken, ze zijn verleid en omgekocht. De huizenbel barstte op hetzelfde moment dat de media moest inkrimpen. Gehaaide geldverstrekkers en creditcardbedrijven pompten miljarden in advertenties op de radio, de televisie en het internet om zo veilig te stellen dat er geen onderzoeken vanuit de media zouden komen.

De gasten die vaak op televisie verschenen waren meestal onderdeel van het hele proces.

Vossen die het kippenhok bewaken

Het meeste jargon uit de financiële industrie is gecreëerd om mensen in het ongewisse te laten over wat er werkelijk aan de hand is.

Ten zesde werd meestal enkel een kort geding aangespannen door politici en advocaten waarbij de fraude aan de kaak werd gesteld in plaats van dat er mensen terecht werden gesteld. De regering profiteerde door grote boetes op te strijken terwijl bankiers niet naar de gevangenis hoefden.

Financiële topmannen kregen vaak juist bonussen en grote compensaties voor praktijken met een crimineel karakter. Rechters, afhankelijk van donaties door de industrie om opnieuw gekozen te worden, keken de andere kant op.

Ten zevende begonnen de industrieën die eerst afgescheiden waren van elkaar samen te werken. Financiële instellingen werkten nauw samen met verzekeringsmaatschappijen en makelaars.

In rechtzaken tegen topmannen van Wall Street is het vaak lastig een schuldige aan te wijzen voor een jury door de ongelooflijke aantallen emails, prospecta en memo’s, zo meldde Reuters.

Criminele masterminds

Ten achtste verspreiden Amerikaanse financiële bedrijven zich wereldwijd, alleen vindt er weinig internationalisering van de financiële regels plaats, zelfs nu de economie globaliseert.

Zelfs nu de Fransen en Duitsers dergelijke regels willen implementeren, zijn de Verenigde Staten tegen.

In Griekenland en Groot-Brittannië en andere delen van Europa zijn er aanklachten ingediend tegen Amerikaanse corporate roofdieren, met name Goldman Sachs. Ze worden omschreven als ‘financiële terorristen’ en hun banden met elitegroepen als de Bilderberg Groep zijn evident.

Ten negende zijn er geen intensieve onderzoeken geweest in de Verenigde Staten, met uitzondering van de onderzoeken door een financiële crisis onderzoekscommissie.

Terwijl Senator Carl Levin Goldman Sachs een dag lang roosterde op de barbeque, werd de ware aard van het probleem pijnlijk duidelijk: ‘iedereen deed het’.

Ten tiende tot slot negeren progressieve critici van de crisis het feit dat criminaliteit een belangrijke rol speelt in de financiële sector.

Slechts enkele groepen activisten onderstrepen het belang van de onsterfelijkheid van de criminele praktijken. Er is, zelfs in de progressieve gemeenschap, echter weinig solidariteit met degenen die hun huis of baan kwijtraken. Waar zijn de empathie en compassie voor de slachtoffers van de financiële crisis?

Er komt weinig druk uit de hoek van de regering en het Ministerie van Justitie. Laatstgenoemde heeft nu een task force in het leven geroepen om actie te gaan ondernemen. Het lijkt haast net alsof deze criminele crisis binnen de financiële crisis niet bestaat.

Opvallend genoeg weigert de Obama-regering de wijdverspreide fraude te bespreken, maar men is wel van plan een schikking te treffen om de kwestie van de hypothekenfraude te vergeten. Ze stellen $20 miljard voor om het probleem te begraven.

Werknemers zouden moeten protesteren om hun banen en pensioenen te beschermen, zoals men doet in Wisconsin, maar ze moeten zich ook realiseren dat het de banken zijn die uiteindelijk schuld hebben aan de financiële druk die leidde tot de maatregelen. Pensioenfondsen verloren miljarden door de grootschalige zwendel op Wall Street.

Zelfs na de val van de markten, na de bonusschandalen en uitkopen is Wall Street nog nauwelijks vernederd. Er wordt nog altijd een fortuin gespendeerd aan PR en elk congreslid wordt omringd door tenminste 25 lobbyisten zodat hervormingen uitblijven.

De arrogantie van Wall Street blijkt wel uit een email die volgens The Financial Times is opgevangen op de beursvloer. Er stond te lezen: “Wij zijn Wall Street: Het is onze taak om geld te verdienen. Of het nu gaat om goederen, aandelen, obligaties of een hypothetisch stuk papier, dat maakt niet uit. We zouden handelen in basketbalplaatjes als dat geld zou opleveren. Probeer ons maar onderuit te halen, je zult alleen jezelf ermee hebben. Wat gebeurt er wanneer we geen banen meer kunnen vinden op Wall Street? Dan nemen we jullie banen in. We zijn geen dinosauriërs. We zijn slimmer dan dat en we zullen overleven.”

Wellicht is het niet verrassend dat Wall Street bedrijven enige jaren geleden zijn begonnen met het financieren van de bouw en administratie van geprivatiseerde gevangenissen. Ze weten namelijk ook goed hoe ze kunnen verdienen aan opsluiting.

Totdat er wetten komen die de juiste mensen achter tralies kunnen zetten, gaan de mensen die de zwaarste crisis van onze tijd hebben gecreëerd vrijuit.

Vertaling: Robin - www.niburu.nl

Bron: Aljazeera.net

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl