Deze mensen controleren de wereld

Door de eeuwen heen zijn er veel verhalen geweest, sommigen gebaseerd op vage feiten, anderen op van “horen zeggen”, speculatie en ronduit leugens, over groepen mensen die “de wereld controleren”.

Het frappante is dat deze controle door een klein groepje mensen pal onder onze ogen gebeurt, maar dat niemand er enige aandacht aan schenkt.



Sommige van die verhalen die de ronde doen zijn gedeeltelijk correct, anderen zijn sterk overdreven, maar wanneer het aan komt op het controleren van de 7 miljard wereldburgers door een klein selectief groepje mensen dan kom je automatisch uit bij de Bank of International Settlements (BIS).

Het frappante is dat deze controle eigenlijk pal onder onze ogen gebeurt, maar dat weinigen er enige aandacht aan schenken.

Terug naar een eerder door ons geschreven artikel:

Centrale Banken zijn illegale entiteiten en bovendien privé-eigendom, niet toebehorend aan een bepaald land. Eigenaren ervan zijn de Jezuïeten, waarbij de Rothschild bankiersfamilie optreedt als “gezicht” en administrateur van het geheel.

De Jezuïeten als orde komen al voor sinds 1534 en de Rothschild familie al meer dan 230 jaar. Beiden hebben zich in bijna elk land ter wereld binnen gewurmd, hebben de bijbehorende wereldleiders aangesteld en beheersen hun regeringen door middel van fysieke en economische dood en verwoesting. Ze hebben hun mensen aangesteld binnen deze Centrale Banken om de financiën van ieder land te kunnen controleren en beheren.

De persoonlijke spaarpot van de Rothschild familie is de BIS, Bank for International Settlements. Zij hebben geen kantoren, behalve in Basel, Zwitserland, en een tweetal vestigingen wereldwijd waarvan één in Hong Kong en de ander in Mexico. De bedragen die hier omgaan passen op geen enkele rekenmachine; biljoenen en biljoenen Dollars en Euro’s.

Er wordt vaak gesteld dat de Rothschild bankiersfamilies eigenaar van deze financiële instituten zijn, maar dat is niet correct. Zij beheren het wereldwijde kapitaal van de Jezuïeten in opdracht van hen. Uiteraard zorgen ze in dat hele proces ook bijzonder goed voor zichzelf. Want hey, voor niets gaat de zon op, nietwaar?

BIS is de spil in het wereldwijde (banken)netwerk en deze exclusieve club heeft 18 leden. Iedere andere maand komen ze samen op een zondagavond in vergaderzaal E van een rond kantorenblok met getinte ramen dat uitkijkt over het Centraal Station in het Zwitserse Basel.

Hun vergadering duurt ongeveer een uur, soms anderhalf. Sommige van de leden brengen een collega mee, maar deze assistenten spreken bijna nooit tijdens deze ultra vertrouwelijke vergaderingen.

De vergadering eindigt, de assistenten vertrekken en zij die overblijven trekken zich terug in het restaurant op de 18e verdieping, in afwachting van het meest luxe eten en drinken.

De maaltijd die gewoonlijk duurt tot een uur of elf is de plek waar het werkelijke werk wordt gedaan. Er is uiteraard een ijzeren wet die zegt dat alles wat er aan die tafel wordt besproken, zal nooit verder gaat dan daar.

Op de volgende foto zie je de eerste van deze vergadering in april 1930

basel 3

Van de aanwezigen die daar genieten van de haute cuisine en grand cru wijnen, zullen door voorbijgangers op straat niet worden herkend. Toch behoren zij tot de meest machtige mensen ter wereld. Bijna allemaal centrale bankiers. Ze zijn naar Basel gekomen voor het bijwonen van de Economic Consultative Committee (ECC) van de BIS, de bank voor de centrale banken.

De BIS is vrijgesteld van Zwitserse belastingen. Werknemers hoeven geen inkomstenbelasting te betalen over hun salarissen, die bovendien over het algemeen niet misselijk zijn.

De hoger geplaatste functionarissen binnen de BIS genieten een speciale wettelijke status, vergelijkbaar met die van diplomaten. Dat betekent bijvoorbeeld dat hun bagage niet gecontroleerd mag worden, maar ook dat ze een levenslange immuniteit genieten volgens de Zwitserse wet voor alle handelingen die ze tijdens de uitvoering van hun werk hebben gedaan.

De BIS heeft niets te maken met nationaliteiten en zo kon het gebeuren dat tijdens de Tweede Wereldoorlog het een verlengstuk werd van de Duitse Reichsbank. Ze accepteerde geplunderd Nazi goud en voerden andere buitenlandse transacties uit voor de Nazi’s. Uiteraard allemaal bekend in Washington en Londen, maar het feit dat slechts luttele kilometers van Basel gealliëerde en nazisoldaten elkaar op leven en dood bestreden, vormde geen enkele belemmeringen voor het functioneren van de BIS. Nationaliteiten waren en zijn daar niet belangrijk, de internationale financiële wereld wel.

Zo had je in die tijd een president, Thomas McKittrick, die Amerikaan was. De general manager, Roger Auboin, was Frans en de assistent van de general manager, Paul Hechler, was lid van de Nazi partij en ondertekende zijn bankcorrespondentie met “Heil Hitler”.

In de jaren '30 merkte een verslaggever van de New York Times op dat de cultuur van geheimhouding bij de BIS zo groot was dat hij zelfs niet in de vergaderzaal mocht kijken, nadat de vergadering was afgelopen en iedereen was vertrokken.

Er is weinig veranderd. Terwijl de tweemaandelijke ECC vergadering gaande is, mogen er zich geen journalisten in het gebouw bevinden.

Leden van de BIS komen zelden in het nieuws en doen al het mogelijke om de pers te vermijden. Deze strategie lijkt te werken want tot nu toe hebben alle protestbewegingen zoals bijvoorbeeld Occupy Wall Street, de BIS vermeden.

Bij het adres Centralbahnplatz nummer 2 is het altijd rustig. Er zijn daar nooit demonstranten en niemand die in het nabijgelegen park zijn tenten opslaat.

Terwijl de wereld zich voortsleept van de ene crisis naar de anderen, financiële instituten onder een vergrootglas worden gelegd en journalisten met argusogen iedere beweging van banken in de gaten houden, blijft de BIS volkomen in de luwte.

Bron:

Zerohedge

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl