Expansie van de Aarde oorzaak van bevingen, scheuren en erupties?

Vrijwel iedereen vraagt zich af wat er momenteel aan de hand is met onze planeet. Dagelijks lezen we over vulkaanuitbarstingen, steeds zwaarder wordende aardbevingen die door tientallen tot honderden naschokken worden gevolgd en enorme scheuren die plotseling ontstaan in het aardoppervlak.

Naast het idee dat de grootschalige geofysische- en klimaatveranderingen die gaande zijn veroorzaakt zouden kunnen worden door een groot naderend planetair object, beter bekend als Nibiru, lijken ook andere factoren een grote rol te spelen. De uitzetting van de Aarde, een theorie die door de reguliere wetenschap nog steeds als achterhaald wordt beschouwd, lijkt nu een zeer plausibele verklaring te zijn voor wat zich op wereldwijde schaal afspeelt.

De opwarming van de Aarde komt van binnenuit, doordat de interne zon, een plasmabol, momenteel door kosmische en zonne-activiteit wordt aangewakkerd. Indien de Aarde hierdoor als logisch gevolg uitzet, wat kan worden gezien als een ballon die verder wordt opgeblazen, betekent dit dat het aardoppervlak uitrekt. Hierdoor ontstaan niet alleen scheuren op het land maar ook in de zeebodem. Tektonische platen schuiven onder elkaar door, waar aardbevingen en vulkaanuitbarstingen het gevolg van zijn.

Bekend is nu dat de massale vogel- en vissterfte te wijten is aan methaangas dat vanuit de aardbodem opstijgt, op de plekken waar hoge seismische activiteit aanwezig is.

De HAARP hype

Nu er in de alternatieve media permanent wordt gewezen op het feit dat HAARP verantwoordelijk zou zijn voor het opzettelijk creëren van (alle) desastreuze aardbevingen, zo ook nu weer in Japan, zoudt u zich eens de volgende vraag moeten stellen: Heeft iemand er belang bij u ervan te overtuigen dat zij de zaak nog onder controle hebben, of vindt u het zelf een prettiger idee dat er iemand nog controle heeft over de gebeurtenissen op Aarde, in plaats van dat het om een kosmisch gebeuren gaat dat buiten elke menselijke controle valt?

Denk eens na over het feit dat zware aardbevingen vóór het HAARP tijdperk ook al veelvuldig voorkwamen. Kan het wellicht zijn dat men iets wordt aangepraat, wat vervolgens wordt nagepraat?

Daarbij lijkt men soms vergeten te zijn dat de overleveringen van de Maya's en tal van andere oude beschavingen al spraken van enorme fysieke veranderingen die deze tijd zouden gaan gebeuren.

Misschien wordt het voor de wetenschap de hoogste tijd haar blik te gaan verruimen en de expansietheorie eens opnieuw te onderzoeken in combinatie met de enorme veranderingen die op de Aarde plaatsvinden.

Clif High, de man achter het webbot project, schreef op 28 februari een relaas over wat er gaande is op, in en om onze planeet en zet dit in verband met de theorie van de uitzettende Aarde. De meeste van de door Clif genoemde feiten waren ons al wel bekend, maar wordt door hem op een zeer interessante wijze verwoord en op een perfect moment naar buiten gebracht.

Expansiemodel van de Aarde

Elke 11.800 jaar zwakt het magnetische veld van de Aarde en dat van de mens af om daarna weer opnieuw te worden opgeladen.

Dit veld wordt niet gecreëerd door de aardkern, omdat het idee van een gesmolten roterende ijzeren massa in het binnenste van de Aarde incorrect is.

Bovendien kunnen gesmolten metalen geen magnetische lading vasthouden, noch kunnen ze er één creëren, ook al roteren ze nog zo snel. Daarnaast zou een hoeveelheid ijzer ter grootte van de helft van onze planeet nodig zijn om een magnetisch veld te kunnen gerereren wat we vandaag de dag meten.

Als er al zo’n ijzeren kern zou zijn dan zou het logisch zijn dat deze minder snel zou roteren wanneer het magnetisch veld zou verzwakken. Het hele idee van een ijzeren kern in de Aarde hangt af van de gedachte dat de kern van de Aarde als een dynamo werkt.

Dus de enige manier waarop volgens bovenstaande theorie een verzwakking van het magnetische veld zou kunnen optreden is wanneer de kern minder snel zou roteren. Als dat zou gebeuren zouden we hiervan op de hoogte moeten zijn.

Ironisch genoeg heeft de mainstream wetenschap recentelijk vastgesteld dat de kern van de Aarde niet alleen sneller draait dan de korst, maar steeds sneller draait. Een afzwakkend magnetisch veld is dus in strijd met het idee van een ijzeren kern in de Aarde.

Voorts zou de kern na miljarden jaren beginnen af te koelen wanneer de Aarde een ijzeren kern zou hebben, waardoor de planeet minder actief zou worden en bijvoorbeeld de platentektoniek stil zou komen te liggen.

De conclusie dat de polen zouden omslaan is eveneens incorrect, omdat zich in het binnenste van de Aarde geen ijzeren magneten bevinden. Het idee is dat enorme hoeveelheden geladen deeltjes van de Zon de gigantische ijzeren magneet in de Aarde zouden doen omslaan, maar er is geen ijzeren kern.

Gedeeltelijke magnetische poolverschuivingen vinden echter wel plaats en de gevolgen hiervan zijn zichtbaar. Toch zullen de gevolgen geen apocalyptische proporties aannemen zoals al eerder is aangegeven.

Het expansiemodel van de Aarde is onderdeel van het universele expansiemodel. Het hangt samen met Einstein’s e=mc2. Einstein en Newton zagen dat energie verandert in materie en andersom. Wanneer je uranium op de juiste manier bewerkt met energie transformeert een deel van de materie in energie en derhalve hebben we kernenergie en bommen die gebaseerd zijn op dit principe.

Vergelijkingen werken twee kanten op dus theoretisch gezien zouden we energie kunnen condenseren in materie. We zouden simpele moleculen als waterstof en helium kunnen nemen, maar als we zouden doorgaan zouden we energie in zwaardere moleculen kunnen persen zoals olie, ijzer of goud. Zodoende wordt duidelijk hoe alchemie werkt, door middel van condensatie.

In het expansiemodel gaat de continue energiestroom van de Zon niet alleen naar het oppervlak van de planeten, maar ook naar het centrum, waar in een actieve plasma kern energie wordt omgevormd in materie. Naar verluid heeft Mars echter geen actieve plasma kern meer. Plasma werkt als een ‘energetische antenne’ en trekt in laboratoria energie aan middels de sympathetische resonantie.

Een deel van de energie van de Zon raakt het oppervlak van de Aarde, maar een ander groot deel reist naar het centrum van de planeet waar het door de plasma kern wordt omgezet in materie. In het plasma model is een sneller roterende kern mogelijk alsmede een afzwakkend magnetisch veld, omdat de sterkte van het veld niet afhankelijk is van de grootte van de kern of de snelheid waarmee deze roteert. Het idee van een plasma kern komt overeen met fluctuaties in de sterkte van het magnetische veld gedurende de 12.000 jaar durende cycli. Een kern van plasma werkt met warmteniveaus in het binnenste van de Aarde (hoe lager je gaat hoe warmer het wordt), alsmede een abiotische olie en de creatie van mineralen en hun afzettingen.

Er komt weinig magie bij kijken hoe de kern van de Aarde een magnetisch veld genereert. Plasma ontwikkelt enorme buitenproportionele magnetische velden. Alle geobserveerde magnetische effecten op Aarde kunnen worden verklaard met een aardkern van plasma.

In het expansiemodel op Aarde krijgt de plasma kern continu energie van de Zon en moet deze stroom van energie omzetten in materie. Als het expansiemodel correct blijkt te zijn is een voorspelbaar effect dat de planeet continu groeit. En dat is exact wat wordt geobserveerd. De Aarde groeit langzaam. Zelfs mainstream wetenschappers en media erkennen dit, maar ze zeggen nooit waarom de kern continu kan groeien als de kern van de Aarde van ijzer is.

Het plasma ontvangt energie van de Zon in de aardkern en converteert dit in materie (e=mc2). Twee logische vragen ontstaan vervolgens. Als energie wordt getransformeerd in materie in het binnenste van de Aarde, waar gaat het dan heen? En wat gebeurt er met dit mechanisme wanneer er een plotse uitstoot van energie is op de Zon?

De mainstream wetenschap heeft altijd al gesteld dat de planeet door de tijd heen langzaam groeit zonder aandacht te schenken aan de vraag waarom dit gebeurt. De theorie van de platentektoniek is gebaseerd op langzaam bewegende platen die drijven op vloeibare magma. Door afkoeling van de planeet door de tijd heen en de rotatie van de zogenaamde ijzeren kern kan de theorie van de platentektoniek niet overeind blijven. Daarnaast worden er vulkanen gevonden op plaatsen die volgens de theorie van de platentektoniek subductiezones moeten zijn.

Dus om de vraag te beantwoorden waar de continu gecreëerde materie naartoe gaat dienen we om ons heen te kijken. De materie borrelt letterlijk op uit de Aarde. En omdat deze materie midden in een gesloten bol wordt gevormd zijn de effecten van materie die gecreëerd wordt in het midden van een gesloten planeet te voorspellen. Vergelijk het met het inbrengen van water in een sinaasappel met een injectienaald.

Als het expansiemodel correct is zouden enkele voorspelbare effecten zichtbaar moeten zijn. Eén daarvan is dat de schil van onze sinaasappel (planeet Aarde) op een bepaalde manier zou moeten barsten waardoor je gerimpelde kustlijnen zou verwachten. Ze zouden ruw, gerafeld en niet gelijk verdeeld moeten zijn. We zien dit terug bij de fjorden aan de westkust van alle continenten. Alle westelijke kusten lijken op elkaar, evenals alle oostelijke kusten. Zelfs grote eilanden zoals Groenland, IJsland en Groot-Brittannië vertonen dezelfde kenmerken.

De valleien diep in de oceaan bij de Noordelijke Marianen en andere bassins in de Grote Oceaan scheuren in het expansiemodel open omdat de ‘schil’ van de planeet open wordt getrokken en nieuwe materie naar boven komt. Deze materie verspreidt zich vervolgens evenredig over het aardoppervlak omdat de bol als geheel expandeert.

Eenieder die eens naar een globe heeft gekeken krijgt het idee dat alle continenten eens verbonden waren. De verklaring die hiervoor door academici wordt gegeven is het idee dat ooit een gigantisch continent genaamd Pangaea heeft bestaan, in één grote oceaan op een Aarde die even groot was als nu. Deze verklaring is duidelijk onjuist omdat het mathematisch onmogelijk is om de continenten aan elkaar te lijmen op een globe ter grootte van de Aarde nu. De kromming van de Aarde staat in de weg en de randen passen niet. Aan de hand van de randen van continenten lijkt het alsof ze als een puzzel in elkaar vallen. Dat doen ze ook, maar niet bij de huidige omvang van de Aarde. Om de randen van de continenten in elkaar te passen zou de Aarde tweederde van haar huidige omvang moeten inleveren.

Dinosauriërs konden indertijd zo enorm groot en zwaar zijn omdat de Aarde een stuk kleiner was. De zwaartekracht was minder sterk, waardoor het hart bloed kon blijven rondpompen in de grote lijven. Dinosauriërs zouden op de huidige Aarde niet kunnen bestaan, omdat het hart accuut zou falen. Zo kan ook vanuit een ander oogpunt worden gekeken naar de enorme bouwwerken van oude beschavingen. Sommige zijn zo groot dat men eerst dacht dat ze onderdeel waren van het landschap. Ten tijde van een kleinere Aarde was de zwaartekracht minder en waren de stenen minder zwaar.

Zelfs zijn in de megalithische bouwwerken de fysieke effecten zichtbaar van een expanderende Aarde. Bij de Grote Piramide van Giza in de woestijn bevinden zich namelijk aanmeerplaatsen voor boten en de piramides tonen, evenals de Sfinx, schade van eeuwenlange blootstelling aan water. Terwijl de Aarde expandeert wordt het zeeniveau drastisch beïnvloed.

Diverse ruimteschepen hebben op hun reizen de expansie van manen in ons zonnestelsel vastgelegd. Al vaak (en vooral nu ten tijde van de toenemende zonneactiviteit) zijn gigantische geisers gezien die materiaal de ruimte in spuiten. Waar komt al deze materie vandaan als het niet voortkomt uit de plasmabollen in het centrum van deze hemellichamen? Zou een dergelijk hemellichaam na enige miljoenen of miljarden jaren niet uitgeput zijn? Het expansiemodel kan vele raadsel in ons zonnestelsel eenvoudig verklaren.

Met behulp van de theorie van de platentektoniek kan niet worden verklaard hoe gehele continenten ineens zinken, zoals bijvoorbeeld Atlantis. Het expansiemodel laat toe dat de randen van continenten onder water komen te staan, wat we terugzien in India en Japan, door heel Azië, in het Caribisch gebied en het gebied rond de Middellandse Zee. Zulke gebeurtenissen kunnen snel plaatsvinden waarbij de laaggelegen kustgebieden naar beneden glijden omdat het onderliggende land in de opening glijdt die wordt gecreëerd door de expanderende planeet.

Het expansiemodel wordt ook ondersteund door bewijs dat grote delen van de planeet bevriezen. De plasma kern kan chaotisch worden waardoor anomalieën optreden in het magnetische veld, een soort magnetische tornado’s. Deze reiken tot ver in de ruimte en komen terug met een grote hoeveelheid geladen deeltjes maar zijn door de ruimtereis gigantisch afgekoeld waardoor de lucht letterlijk bevriest.

Bijkomend effect van het expansiemodel is dat de scheuren in de planeet een groot aantal gebieden zullen openen. Zo’n grote scheur is reeds ontstaan en wordt een ‘toekomstige zee’ genoemd door de mainstream wetenschap en gaat op een bepaald punt Afrika loskoppelen van het Arabische schiereiland. Er zijn de laatste twee jaar over de gehele Aarde nieuwe scheuren waargenomen, behalve op Antarctica. Sommige van deze scheuren zijn gigantisch en lijken spontaan te ontstaan.

Een ander effect wat de expanderende Aarde met zich meebrengt is het ontstaan van steeds grotere sinkholes. Nogmaals, de schil van de sinaasappel uit ons voorbeeld wordt uitgestrekt en breekt op den duur onder onze voeten.

De New Madrid breuklijn is een punt van aandacht en dit weet de federale regering van de Verenigde Staten ook, zo blijkt uit de miljoenen noodrantsoenen die men heeft aangeschaft. Het aantal ondiepe significante aardbevingen neemt flink toe en dit werkt niet in het voordeel van kerncentrales, olieraffinaderijen en opslagplaatsen. In oude Sanskriet teksten staat beschreven hoe gedurende bepaalde perioden dagelijks aardbevingen plaatsvonden die we nu waarschijnlijk zouden meten als 7+ bevingen.

De expansie van de Aarde die 11.500 jaar geleden plaatsvond had meer impact omdat de Aarde toendertijd kleiner was. Terwijl de expansie doorgaat vermindert het effect met de tijd. Alhoewel de veranderingen op Aarde geen apocalyptische proporties zullen aannemen worden biljoenen dollars gepompt in het bouwen van ondergrondse schuilkelders voor de elite. Of deze schuilkelders een optimale bescherming zullen bieden blijft de vraag; een grote kans bestaat dat zij als ratten in de val komen te zitten als zij besluiten onder te duiken.

Dit terwijl de uitdijende Aarde niets meer is dan een natuurlijke verandering door een samenspel van processen in het binnenste van de Zon en de Aarde. Door ons weer af te leren stemmen op de natuur kunnen we hier meer over leren waardoor weloverwogen beslissingen kunnen worden genomen.

Bron: Halfpasthuman.com

Verwante artikelen:

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl