Wetenschappers maken gat in de tijd

Natuurkundigen is nu iets gelukt dat op het eerste gezicht uit een sciencefictionfilm lijkt te komen: een gat in de tijd maken.

Onzichtbaarheidsmantels zijn het resultaat van de pas ontdekte vaardigheid om elektromagnetische velden op extreme manieren te vervormen.

Bij onzichtbaarheidmantels wordt licht rond een volume in de ruimte gestuurd, zodat alles binnen dit volume onzichtbaar is. Dit effect heeft zeer veel interesse gewekt. Wie wil niet om welke reden dan ook af en toe onzichtbaar zijn of dingen aan het zicht onttrekken?

De eerste onzichtbaarheidsmantels werkten alleen voor microgolven - deze zijn zo groot dat het niet moeilijk is metamaterialen te maken die microgolven om een voorwerp heen buigen. In slechts enkele jaren zijn natuurkundigen er in geslaagd om sluiers te ontwikkelen die voorwerpen voor geluid, licht en ook golven op de oceaan onzichtbaar maken. Of, nog opmerkelijker, illusoire mantels die een bepaald voorwerp op een ander voorwerp kunnen laten lijken.

Moti Fridman en zijn collega’s van de Cornell Universiteit in het Amerikaanse Ithaca, hebben nu een onzichtbaarheidsmantel ontworpen die gebeurtenissen in de tijd verbergt. Tijd-cloaking is mogelijk omdat er een bepaalde wiskundige overeenkomst (dualiteit) bestaat tussen ruimte en tijd in de elektromagnetische theorie van Maxwell.

De diffractie van een lichtbundel in de ruimte (dat wil zeggen het om een obstakel heen buigen van lichtgolven) is wiskundig gezien equivalent aan de propagatie van licht in de tijd door een dispersief medium (een medium waarin verschillende kleuren, oftewel golflengtes, verschillende snelheden hebben). Met andere woorden: diffractie en dispersie zijn symmetrisch in ruimtetijd.

Dit leidt tot een interessant idee. Net zoals het mogelijk is een lens te maken die met behulp van diffractie licht bundelt, is het ook mogelijk dispersie te gebruiken om een lens te maken die licht bundelt. “Een dergelijke tijdlens kan bijvoorbeeld gebeurtenissen uitrekken of samenpersen in de tijd,” aldus Fridman. Dit effect wordt gebruikt om een tijds-onzichtbaarheidsmantel te construeren.

De truc: plaats twee tijdlenzen achter elkaar en stuur er een bundel licht doorheen. De eerste lens comprimeert het licht in de tijd terwijl de tweede het decomprimeert, zoals blijkt uit bovenstaande afbeelding. Hierdoor ontstaat een causaal gat. Gedurende een korte periode is er namelijk een gat in de tijd, waarin gebeurtenissen die plaatsvinden niet worden waargenomen. Voor een waarnemer lijkt het licht dat uit de tweede tijdlens komt niet vervormd, waardoor het lijkt alsof er niets gebeurd is.

Er kleven nog de nodige beperkingen aan deze tijdverhulling. De tijdscloak van Cornell is alleen in staat voor 110 miljardste seconden gebeurtenissen te verhullen. Volgens Fridman en de zijnen is het beste wat ze kunnen bereiken 120 miljoenste seconden.

Bron: Visionair.nl

Verwant artikel: UFO cloaking technologie nu ook op Aarde

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl