For your truth, freedom and happiness (52.0)

Opgejaagd, verguist, vervolgd, bewonderd, opgesloten, gestraft, vrijgelaten, verbannen, verketterd, geliefd en gehaat.


Welkom bij de wekelijkse column van Micha Kat, journalist.



xxx

Oude versus nieuwe media; verum ab chao!

Mijn Palestijnse kamergenoot in het AZC


Beste lezer,

Uw columnist zit nu bijna een week in het IJslandse AZC en we raken gewend. Het is tough, ok, maar iedereen is zonder meer positief en compleet non-agressief. No fear for my belongings. Naast het AZC is een boerderij waar ook kinderen rondrennen. Opeens werd ik gegrepen door een gedachte: stel je nu eens voor dat een van deze ‘totaal vreedzame’ asielzoekers zo’n blond IJslands meisje verkracht en vervolgens ‘op Koerdische wijze’ haar strot doorsnijdt? Dat deze asielzoeker  vervolgens met bloed aan zijn handen en kleren het AZC komt binnenwandelen, dat daarover verklaringen worden afgelegd bij de politie maar dat ‘van hogerhand’ wordt besloten dat het AZC ‘niet mag worden onderzocht’? Dat jaren daarna een IJslandse boer wordt weggetrokken van onder zijn rendieren en wordt veroordeeld met als ‘bewijs’ een ‘100% match’? En dat ik dat als asielzoeker allemaal zie en constateer en niets kan doen omdat ik dan meteen het land wordt uitgeschopt... Het is een alleraardigst gedachte-experiment –laten we het op deze zaterdag proberen positief te houden!

De omgeving van het AZC is werkelijk prachtig met rotsen en groene weiden en overal de zee... Op een heuveltop staat een eeuwenoud kerkje, zo’n typisch IJsland houten geval waar amper 10 mensen in kunnen...  Ideaal gebied om doorheen hard te lopen, heerlijk in die koude lucht met het uitzicht over zee en de bergen in het achterland. Mijn Palestijnse kamergenoot loopt niet hard. Hij is als kamergenoot ideaal want spreekt niet of nauwelijks en gedraagt zich werkelijk ideaal-sociaal!

Hij heeft een heel ander ritme dan ik: hij zit tot diep in de nacht te praten met Arabische ‘collega’s’ en komt pas om 1, 2 uur ‘s nachts de kamer binnen. Dan lig ik al vaak zes uur op een oor, maar het is ontroerend hoe hij dan zijn best doet zo min mogelijk geluid te maken. De tweede avond gaf ik hem een blikje bier... IJslands supermarket-bier van 2,5%, dat wel.

Communicatie met hem is heel moeilijk: hij spreekt slechts een paar woorden Engels en Frans. Maar de tweede dag zitten we samen in de bus naar Reykjavik –hij blijkt op weg naar zijn tweede interview, het belangrijke over je asiel-dossier en de redenen waarom je je vaderland bent ontvlucht, het interview dat ik dus nog moet krijgen. Ik nodig hem uit voor een kop koffie in het busstation waar je moet overstappen en we raken aan de praat. Hij wil weten waarom ik asiel zoek in IJsland. Ik probeer hem dat uit te leggen, maar hij weet niet wat een ‘journalist’ is. Pas als we het woord op zijn smartphone in het Arabisch vertalen wordt hem duidelijk wat mijn problemen zijn in Nederland!

xxx

Dan stel ik hem de wedervraag: waarom is hij naar IJsland gekomen? I just like live here is zijn even eerlijke als ook onthutsende antwoord. Life at home very difficult. Hij duwt zijn polsen op elkaar om duidelijk te maken dat je op de West Bank voortdurend wordt gearresteerd en geboeid. Mede hierom ging hij een  jaar geleden naar Frankrijk. Hij kwam terecht in Marseille waar hij werkte in een Pizzeria. I am a pizza-man zegt de Palestijn. Als ik hem vertel dat ik Joods ben, komt op tafel dat de eigenaar van die pizzeria ook een Jood was.  Maar de pizzeria ging failliet. No papers, no social security verzucht de Palestijn om daaraan toe te voegen dat hij IJsland ‘heeft ontdekt’ op internet. Iceland good, I can live, work here! Dan gaan we ieder ons weegs, hij naar zijn interview, ik naar mijn ‘kantoor’ in het centrum waar ik vaak ga werken.  Ik tref hem weer in de bus terug naar het AZC. How was your interview? vraag ik hem. Very good! antwoordt de Palestijnse pizza-man met een brede lach.

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl