Details

We horen niet zo gek veel meer over de twee afgescheiden republieken in het oosten van Oekraïne, maar dat betekent niet dat er daar niets meer gebeurt.

Zo is er een bijzondere actie van een Nederlands gezin dat vertrok naar het Donbassgebied, omdat ze het niet langer konden verdragen om te leven in ons land.


Van een trouwe lezer ontvingen wij het volgende bericht (dank!):

Een paar weken geleden kwam ik op internet onderstaande website tegen. Een Nederlandse man heeft zijn comfortabele leventje in Nederland opgegeven, zijn baan opgezegd en is met zijn vrouw en twee kinderen en zijn hond naar Donbass gereden. Hij wilde niet langer belasting betalen in Nederland in de wetenschap dat een deel van dit belastinggeld gaat naar het huidige door de Amerikanen geïnstalleerde bewind in Kiev en naar oorlogvoering en financiering van terreur in o.a. Syrië. Hij probeert nu de lokale bevolking in Donbass te helpen. Hij is, samen met zijn Nederlandse vrouw, bezig een herdenkingsbos op te zetten ter nagedachtenis aan de 298 slachtoffers van MH17.

Ik heb heel erg veel respect voor mensen die zich zo principieel inzetten voor het goede doel. Op mijn eigen website ( http://www.zelfplukfruittuin.nl ) heb ik al een link geplaatst naar hun website. Ik dacht: misschien is het een idee als ook jullie iets meer bekendheid willen geven aan het goede initiatief van dit bijzondere Nederlandse echtpaar in Donbass? Ze zijn nu dus begonnen met een project om een herdenkingsbos aan te leggen van bijna 7 hectare groot, en iedereen die wil kan voor € 150,- een boom adopteren/ op zijn naam laten zetten.

Dit Nederlandse echtpaar verzet zich ook tegen het vele nepnieuws dat NOS en RTL verspreiden op de Nederlandse televisie. Ze zijn ook tegen het demoniseren door de media van alles wat Russisch is.

Ik zie wel of jullie ook een beetje publiciteit willen genereren voor het initiatief van dit bijzondere echtpaar.

Het is inderdaad een bijzonder verhaal dat wij nog niet kennen. Het gezin van Pascal Hillebrand en Ilse Kraamwinkel is in 2017 zo te zien vertrokken naar het Donbass gebied en daar werd zelfs in de mainstream media aandacht aan besteed.

Als ik dit overleef, overleef ik alles." Pascal Hillebrand uit Axel zei het tegen zijn goede vriend en collega Kurt de Laet, vlak voor hij in maart dit jaar met vrouw en kinderen naar Donbas vertrok, in Oost-Oekraïne.

Opeens was daar dat filmpje, op de Russische nieuwssite Federal News Agency. Pascal Hillebrand, een 38-jarige Axelaar, verklaart niet meer te willen leven in een maatschappij waarin (verborgen) fascisme regeert. Hij heeft een helm op en camouflagekleding aan. Want Hillebrand vecht in het rebellenleger van de Volksrepubliek Ronetsk (DNR), aan de kant van de pro-Russische separatisten.

Er wordt verder niet echt ingegaan op de beweegredenen van het vertrek wat duidelijker te maken, maar wel wordt via een poll onder hun lezers duidelijkgemaakt dat 40 procent van AD lezers Pascal Hillebrand een terrorist vinden.

Om er wat dieper op in te gaan, hierna een uitgebreidere verklaring van Ilse Kraamwinkel.

Ik ben Ilse Kraamwinkel, vriendin van Pascal Hillebrand en moeder van 2 kinderen.

Al vanaf jongs af aan heb ik overheidsbeleidsvormingen nooit begrepen, als tiener zijnde was het erg moeilijk om te begrijpen dat er zoveel mensen geen toegang hadden tot medicijnen, terwijl fabrikanten miljarden winsten maakten. Dat ziektes als aids en malaria zich zo snel konden verspreiden, terwijl maatregelen vrij simpel zijn.

Mijn gedachtes waren simpel, bouw een aantal grote fabrieken in bv. Afrika, beheerd door de overheid en deel deze producten uit aan de mensen die het nodig hebben. Weg grote winsten, goedkoop te realiseren, dan is het probleem een redelijk eind opgelost. Het leek zo kinderlijk eenvoudig. Hierop terugkijkend was deze gedachtegang het zelfde systeem als men in de Sovjet Unie toepaste, hier had ik toen alleen nog geen flauw benul van.

In deze tijd maakte ik ook de steeds verdergaande privatisering in Nederland mee, ‘vrije handel is beter voor concurrentie en leid zo dus tot betere en goedkopere producten en dienstverleningen’ was het motto van de overheid. Echter zagen we het tegenovergestelde gebeuren. Onze zorg werd elk jaar duurder, openbaar vervoer werd duurder, post werd duurder, alles werd duurder in plaats van goedkoper. Iets klopte er niet aan de stelling die de overheid ons had voorgeschoteld.

Door de jaren heen drong het langzaam aan tot me door waarom. Waarom problemen die zo simpel op te lossen leken, alleen maar groter werden, waarom ons leven steeds duurder werd. Waarom onze planeet 1 grote infectiehaard van haat en oorlogen lijkt te zijn.

De ontdekking dat geld overgeheveld wordt van overheid naar bedrijven waarbij er gigantische bedragen aan de strijkstok blijven hangen. En dat veel van deze bedrijven er baat bij hadden om problemen in stand te houden. Dat deze bedrijven een sterke invloed hebben op overheidsbeleidsvormingen wereldwijd. Ik kwam erachter hoe de landen door hun uitstaande schulden eigenlijk in bezit zijn van banken, die op hun beurt weer in particuliere handen zijn. Hoe de mensen met geld met 1 handeling een beursgang weten te beïnvloeden. Hoe de verhalen van mensen ter plaatse niet strookte met het algemene nieuws.

Stukje bij beetje kwam ik tot de conclusie dat we in een verknipte wereld leven, een zeer tegenstrijdige wereld. Waar aan de ene kant zoveel mensen het goede proberen te doen en aan de andere kant deze zelfde mensen om de tuin geleid worden, of gewoonweg gedwarsboomd.

De website van het stel vind je hier en hierna voor de volledigheid nog een interview met Pascal Hillebrand uit juni dit jaar.

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl