Dit is een 25-delige reeks waarin Evert Jan Poorterman ons meeneemt op een fascinerende ontdekkingsreis.
Over de komst van een ster en vooral zijn bewoners die al sinds 445.000 jaren álles, maar dan ook écht alles op onze planeet bepalen.
'Kosmos'!… ofwel 'aktie-reaktie'. Het blijvende scheppende principe in het Universum, de Kosmos of het HeelAl, dat zich steeds blijft veranderen. Zonder die fricties, confrontaties en botsingen geen 'levend' HeelAl zoals we dat nu kennen. En dat geldt ook voor onze Melkweg. Onze Melkweg is, schreef ik in een voorgaande aflevering, middelgroot van formaat. Ik schreef:
Wij wonen op een planeet, die met de andere planeten van ons stelsel en onze Zon 'wervelen' in één van de spiralen van de grote roterende schijf, die wij de Melkweg noemen. Wij wonen in een buitenwijk van een hele grote stad. Met de tram en bus kunnen we naar het centrum gaan. We kunnen ook vanuit onze wijk zo de velden en bossen in. Zo ongeveer valt onze positie te plaatsen. Buiten onze enorme stad bevinden zich nog wel een miljard andere steden. Vele zijn kleiner, sommige even groot en andere veel groter.
In een buitenwijk van de Melkweg leven wij op planeetje Gaia, als onderdeel van ons zonnestelsel, middelmatig van grootte en waarvan ster de Zon het absolute middelpunt is (Zon = een klasse G2-ster). Althans dat denken wij, maar de realiteit is echter anders; ons stelsel bestaat, net als de meerderheid van de zonne- of sterrenstelsels uit tenminste twee sterren of zonnen.
Oude Soemerische teksten, vertaald van de kleitabletten, vertellen ons het scheppingsverhaal van het ontstaan van ons stelsel. Op zes kleitabletten staat het ontstaan beschreven en dat verhaal heet het 'Enoema Elisj-epos'... en de zes kleitabletten staan symbolisch voor de zes 'scheppingsdagen' zoals die in de bijbel worden aangehaald. Als het Enuma Elish zou bestaan uit negen tabletten dan had men vermoedelijk aangenomen dat ons stelsel maar vooral onze planeet in negen dagen geschapen zou zijn. Dat getal zes heeft niks te maken met het aantal dagen, noch met de fasen van ontstaan, hoewel Zecharia Sitchin in zijn boek; 'Genesis revisited' toch tracht de ontwikkelingen en fasen van Gaia te verbinden met de zes verhalen, die elk voor zich staan voor de groei en ontwikkeling van het 'leven' op onze planeet.
Het Enoema Elisj
In het scheppingsepos, het 'Enoema Elisj' (Enuma Elish), staat beschreven hoe ons zonnenstelsel zijn vorm kreeg. - De Enûma Eliš bestaat uit verschillende versies, waaronder een Assyrische, Sumerische en Babylonische tekst. De eerste keer dat de tekst opduikt is bij de opgravingen van Layard, Rassam en George Smith in 1875 te Mesopotamië. Een oudere vondst werd gemaakt door Duitse opgravers die van 1902 tot 1914 fragmenten opgraven van een Assyrische versie van de Enuma Elish. Deze fragmenten die in de oude hoofdstad Assur opgegraven worden, dateren van rond 1000 v.Chr. Enkele jaren later zorgt een gezamenlijke expeditie van de universiteiten van Oxford en Chicago ervoor dat er twee bijna volledige tabletten, I en VI, worden ontdekt in Kish en in 1928-1929 vinden Duitsers de neo-Babylonisch Tablet VII in Uruk. Door onder andere deze ontdekkingen en de andere teruggevonden fragmenten is bijna heel het scheppingsverhaal gereconstrueerd, alleen op het vijfde tablet ontbreekt nog een groot deel. - (uit Wikipedia).
Toen in de hoogten de hemel nog geen naam had
En daaronder de aarde evenmin opgeroepen was,
Niets dan de oer-Apsu, hun verwekker,
Moemoe, en Tiamat – zij die ze allen baarde;
Hun wateren werden samengevoegd.
Geen riet was nog gevormd, geen moeras was nog verschenen.
Geen van de goden was nog voortgebracht,
Geen droeg een naam, hun lot was nog niet bepaald;
Toen werden in hun midden de goden gevormd.
Alleen de Zon (Apsoe/AP.SU. en AB.SU.) is er al en de twee uit haar voortgekomen kinderen MU.MU. (Mercurius) en Tiamat. Uit de wisselwerking tussen hen zouden de goden (de andere planeten) ontstaan. Eerst worden LAH.MU. (Mars) en LA.HA.MU. (Venus) geboren. Nog voordat zij tot wasdom komen, wordt een tweede paar geboren; AN.SHAR. (Saturnus) en KI.SHAR. (Jupiter). Na enige tijd kwam er een derde paar; eerst A.NU. (Uranus). Hij werd geboren uit Anshar! Anu zelf brengt vervolgens NU.DIM.MUD. (Neptunus) voort als 'zijn gelijke en naar zijn beeld'. Uit Anshar werd ook nog GA.GA. (Pluto) geboren als zijn satelliet. Nu was het zonnestelsel compleet en draaiden de goden hun baan om de Zon (AB.SU.). Het epos vertelt vervolgens dat er een 'vuurbrakende' planeet in onze richting komt. Hij werd in de diepte geschapen. Nog maar net geboren zond hij straling uit en spuwde hij vuur. Deze weggesprongen sterrenvonk koerste door de ruimte en werd 'gevangen' door de Zon. Ik laat er mijn gedachten op los…
De pasgeboren en door de ruimte suizende sterrenvonk werd 'gevangen' door de Zon en naarmate hij dichterbij kwam werd hij meer en meer naar binnen getrokken. Een confrontatie en botsing met een der planeten kon niet uitblijven. Hij trekt voor de buitenplaneten langs, zijn binnenste is nog zacht en zo worden uit zijn binnenste 4 satellieten geboren (de Noordenwind, Zuidenwind, Oostenwind en de Westenwind). In het voorbijgaan van Saturnus en Jupiter nog eens 3 (de Boze Wind, de Vurige Storm Wind en de Onvergelijkelijke Wind). Hij koerst af op de positie van Tiamat en zij maakt ook satellieten aan. Elf monsters komen tevoorschijn, waarvan KIN.GU. (= kind van de Stier) de voornaamste en grootste was. 'Zouden de strijdenden elkaar nog ontlopen?', schrijft Sitchin maar de 'teerling was geworpen (alea iacta est), de banen onherroepelijk uitgezet voor een botsing', vervolgt Sitchin. Er was geen ontkomen aan. 'De twee planeten botsten niet, een feit van kardinale astronomische betekenis'… Het waren de satellieten, de 'engelen' van de Heer Mardoek die in Tiamat sloegen. Inderdaad; de engelen de Boze Wind en de Vurige Stormwind drongen de buik van Tiamat binnen. 'Haar lichaam zwol op; haar mond stond wijd open'. Electrische ladingen sprongen over en Tiamat’s levensadem werd afgesneden.
De kern is verschoven Jacob Lorber (1800-1864), een Oostenrijkse musicus en mysticus hoorde op 40-jarige leeftijd de stem van God en werd zijn schrijfknecht. Hij schreef het Grote Johannes Evangelie en ook 'Aarde en Maan'. Daarin dicteert God hem dat de kern van de Aarde niet in het midden zit. Met het verhaal van de Soemeriers op de achtergrond, door Sitchin opgediept, ontdekken we dat Tiamat twee engelen in haar buik kreeg, ze vervolgens werd gehalveerd en door een derde engel werd weggestoten. Geen wonder dat de kern niet in het midden zit. Dit kan tevens de verklaring zijn voor de 'tollende' beweging van moeder Gaia. Nog steeds zijn delen van de oer-korst op Gaia rood (roestrood). Dezelfde kleur rood overigens als van Mars! Tiamat was dus rood en zodoende is het geen wonder dat de buurplaneten Jupiter rode banen heeft in zijn atmosfeer en Mars zelfs helemaal rood gekleurd is! Dit als gevolg van de botsing van 4,1 miljard jaren geleden. Ze kregen de volle laag maar Mars is zoveel kleiner en daarom lijkt Mars meer bedolven te zijn. Wetenschappers kwamen enkele jaren geleden tot de ontdekking dat Mars onder haar 60 tot 110 centimeter dikke stoflaag ijs herbergt. Dat betekent dat Mars reeds geheel bevroren was voordat hij werd bedolven onder het rode stof na de kosmische botsing tussen Tiamat en Gud! Mars was en is een levenloze planeet!
De Geboorte van Gaia
Levenloos zweefde Tiamat in de ruimte. De grote nieuwe planeet Gud was voorbijgegaan en vervolgde zijn weg. Tiamat’s leger van monsters was verslagen en verstrooid. Zij zijn de 'rebellen' van ons zonnestelsel, aldus Sitchin. De Kometen met hun grillige banen. Alleen Kingu (KIN.GU.) bleef bij Tiamat. Haar grootste kind kennen we nu als de Maan. Maan is MA.AN. (maat-hemel) omdat zijn formaat in de Hemel werd bepaald. Hij is ons 'hemelmaatje'. Mardoek's (Gud/God) baan werd afgebogen tot een permanente baan om de Zon. Hij werd een vast lid van onze planetenfamilie en keerde na zijn eerste baan om de Zon terug op de plaats des onheils…
‘De Heer bleef staan om haar levenloos lichaam te bekijken.
Toen vatte hij het plan op om het monster te delen.
En hij spleet haar in twee delen, als een mossel’.
Mardoek/Gud kwam terug op de plaats van 'kruising'. De baan van de planeet om de Zon is de kruisweg van Jezus en de plaats van botsing is de 'kruisiging'. Tiamat’s dode lichaam werd afgestreken als een Lucifer. Haar overgebleven helft werd door Gud's engel de Noordenwind weggekiept. Vanaf dan heet het restant Ki (de gekiepte). Wij kennen haar als Gaia. Gaia komt voort uit chaos (= Grieks) en dat was dus de kosmische botsing tussen Mardoek/Gud en Tiamat. De afgestreken helft werd de asteroïdengordel en het restant was Lucifer (Ki) die in haar val naar aarde twee engelen meevoerde.
‘De Heer trad op Tiamat’s achterdeel;
Met zijn wapen sloeg hij haar hoofd af;
Hij sneed haar bloedvaten door,
En liet het door de Noordenwind wegvoeren
Naar plaatsen die onbekend waren’.
Het Ontstaan van de astroïdengordel
Dit is strikt genomen de 'schepping van Hemel en aarde'. Gud nam de positie in van Tiamat en schiep de asteroïdengordel, de 'Ring des Nibelungen', de gesmede armband ofwel de Hemel en verbande Tiamat's helft Ki naar een nieuwe baan om de Zon. Lucifer viel naar aarde en dat is in oertaal A.AR.DE. met de betekenis; 'water-rood-definitief'. Wat uit te leggen is als 'in de ruimtewateren, naast de rode (planeet Mars) zal zij definitief of voor altijd haar baan om de Zon trekken'… Ki of Gaia drong zich tussen Venus en Mars in en scheidde dit liefdespaar. Dit is letterlijk de val van Lucifer. Niet Lucifer klom op naar de troon van GOD zoals in de bijbel staat, maar Gud verdrong Tiamat van haar plaats. Hij werd de 'Heer der Hemelen'. De baas van ons zonnestelsel dus, regerende over de binnen- en de buitenplaneten. GUD heeft vermoedelijk nog 4 engelen over en dat zijn de 4 apocalyptische ruiters die opduiken in de eindtijd (Openbaringen). De 4 paarden en hun ruiters. Opmerkelijk is dat op de Keltische kruizen meestal een bol in het midden hebben, met eromheen 4 kleinere bollen, elk op de vier delen van het kruis. Het woord engel, in oertaal EN.GE.EL/LE. betekent; 'Heer-gehoorzamen-elan/leven'. De Heer is de 12e planeet, de 4 satellieten horen bij hem en gehoorzamen hem ook. Zij blijven in zijn nabijheid zoals onze satelliet de Maan dat doet bij Gaia.
Wordt vervolgd.
Voor vragen of suggesties is Evert-Jan rechtstreekts te mailen op evertjan(apestaart)niburu.co
Delen tekst uit deze 4e aflevering; De Schepping van Hemel en Aarde, komt uit mijn artikel 'Sitchin's Twaalfde Planeet' (deel 2) dat verscheen in Frontier magazine, nummer 13.5 van november/december 2007. Ik dank Carolus Verhulst; oprichter van Uitgeverij Mirananda te Wassenaar, voor het uitgeven van Sitchin's boek en voor zijn bijdrage als vertaler van de tekst. Ook dank aan mijn ouders, mijn gidsen en onderzoekers en schrijvers als Immanuel Velikovsky, Erich von Däniken, Robert Charroux, Zecharia Sitchin, Alan Alford, Ernst Gideon, Iman wilkes, de schrijvers/samenstellers van het Oera Linda Boek en tal van andere pioniers zoals Jan van Gorp (Iohannes Goropius Becanus, geboren te Hilvarenbeek, 1518-1572), Simon Stevin van Bruggen (Brugge, 1548-1620), Berend Willem Hietbrink (Maastricht 1943-...), Michel de Nostradame (St. Rémy, 1503-1566), Herman Hegge van Frontier magazine en Ansi, mijn mentor en taalmeester en anderen die mij inspireerden.
EVERT JAN POORTERMAN/NIBURU.CO