“Jeetje, wat ben ik lelijk”, is het eerste wat ik denk terwijl ik kijk naar de foto die afgelopen zaterdag van mij is genomen. Het enige wat ik zie zijn mijn tanden die scheef zijn komen te staan en mijn onderkin.

“Jeetje, wat ben ik lelijk”, is het eerste wat ik denk terwijl ik kijk naar de foto die afgelopen zaterdag van mij is genomen tijdens de boeklancering van een vriendin. Het enige wat ik zie zijn mijn tanden die scheef zijn komen te staan, als gevolg van een spalk die een paar jaar geleden is weggehaald, en mijn onderkin. Ik vraag me af of ik werkelijk zo’n onderkin heb, of dat het komt omdat ik mijn gezicht in een onhandige positie houd. Ik schrik ervan dat ik zulke negatieve gedachten over mezelf heb. Ik heb toch heel wat innerlijk werk gedaan en probeer positief over mezelf te blijven. Maar wat ik ook probeer, de conclusie in mijn hoofd blijft hetzelfde: “ik ben lelijker dan ik dacht”. Niet bepaald een aardige gedachte over mezelf. Ik laat het weer los en gooi het er maar op dat we allemaal wel eens niet mooi op de foto staan.

Nietsvermoedend heb ik in de avond ineens heel veel trek in een toetje. Ik bedenk me dat we mars-ijsjes in de vriezer hebben liggen. Ach, ééntje kan geen kwaad. Ik kan het niet laten. Ik neem er één. Om er daarna nog één te nemen, en nog één. Voor ik het in de gaten heb, heb ik maar liefst vier mars-ijsjes gegeten. Daarbij verbrak ik meteen de belofte die ik met mezelf had gemaakt. Inmiddels was ik ruim anderhalve week gestopt met suiker eten tot dan toe had ik geen enkele craving naar zoetigheid ervaren. Waarom nu wel? Waar kwam die terugval opeens vandaan?

Dat het geen toeval was dat ik juist nu plotseling zo’n trek kreeg om iets zoets (bijna het hele pak marsijsjes) te eten zag ik al snel. Op het moment zelf had ik niets in de gaten, maar even later zag ik duidelijk het verband. Die ochtend, toen ik naar de foto van mezelf keek, werd ik overvallen door gevoelens van schaamte en diepe zelfafwijzing. Precies dezelfde gevoelens ervaarde ik nadat ik bijna het hele pak marsijsjes naar binnen had gewerkt. Ik at teveel waardoor ik weer zelfafwijzing voelde met bijbehorende gevoelens van schuld en schaamte. Niet te vergeten voelde ik me ook een slappeling dat ik mijn belofte had verbroken wat mijn zelfafwijzing alleen maar versterkte.

Op dat moment realiseerde ik me iets belangrijks: wanneer we onszelf afwijzen zijn we juist meer geneigd om slechte keuzes te maken voor onszelf in plaats van goede. Tenminste, dat is mijn ervaring. In de ochtend had ik gedachten en gevoelens van zelfafwijzing gehad toen ik naar de foto keek om daarna in de avond een actie te ondernemen waardoor ik mezelf nog meer van diezelfde gevoelens ging ervaren. Dat was geen toeval. Het is een typisch voorbeeld van dat wat je denkt en voelt leidt tot de acties die je neemt. Je hebt vast wel eens gehoord dat onze gedachten onze overtuigingen worden, en je overtuigingen leiden tot de acties die je neemt.

Toch proberen we het met z’n allen massaal andersom te doen. Je denkt: als ik gezonder ga eten, dan ga ik mezelf lief hebben, dan wijs ik mezelf niet langer af. Terwijl het andersom is. Onze acties komen voort uit de overtuigingen die we hebben over onszelf, en niet andersom. We geloven dat als we onszelf maar genoeg afwijzen, we het uiteindelijk beter zullen doen, maar we doen het beter, we maken betere keuzes voor onszelf wanneer we onszelf niet afwijzen maar liefhebben. Wanneer je je niet goed voelt over jezelf, is het heel moeilijk om “goede” keuzes voor jezelf te maken, omdat onze acties onze innerlijke staat weerspiegelen. Is onze innerlijke staat één van zelfafwijzing, zijn we ook geneigd om acties te ondernemen waarmee we onszelf afwijzen, ook al doen we nog zo ons best om goede keuzes te maken.

We zouden het onszelf vele malen makkelijker maken als we ons daarbij in eerste instantie op onze gedachten en overtuigingen zouden richten om onze innerlijke staat van zijn te veranderen. Maar dat proberen de meeste mensen niet. Zelfafwijzing in de eerste plaats zorgt ervoor dat je geneigd bent om keuzes te maken waardoor je jezelf nog meer afwijst. Een gebrek aan zelfliefde leidt vrijwel nooit tot de gewenste acties. Wanneer je innerlijke staat van zijn een staat is van zelfacceptatie, zul je als vanzelf de dingen doen die je liefde voor jezelf alleen nog maar groter maken. De vraag verschuift van: “hoe kan ik andere keuzes maken?” naar “hoe kan ik mezelf nog meer liefhebben en accepteren zoals ik ben?” Wanneer je jezelf meer liefhebt, zul je makkelijker in staat zijn om keuzes te maken die goed voor je zijn. Wanneer je liefde voor jezelf voelt, zul je vanzelf ook de keuzes maken die deze liefde weerspiegelen.

Op maandag 13 oktober om 19:30 zal ik speciaal voor de lezers van Niburu een gratis sessie geven over het thema van zelfafwijzing naar zelfliefde. Wanneer je dit voelt, ben je heel welkom om erbij te zijn. Klik hier om je direct aan te melden.

Dit stuk is geschreven door Corry de Jong, coach, psycholoog MSc & healer. Voor een overzicht van eerdere door Corry geschreven artikelen klik hier.

Als je wilt reageren of meer wilt weten over Corry de Jong, kan dat  via haar website. (Voor reageren naar beneden scrollen).