In een wereld, waarin het "ieder voor zich" is en de globalisering de norm is, kom je toch soms verrassende dingen tegen die laten zien dat het ook anders kan.

Dankzij de inspiratie van een inwoner uit Alkmaar, genaamd Ome Thijs, veranderde een doorsnee buurt in een kleine gemeenschap waar mensen wél dingen met en voor elkaar doen en het gaat fantastisch.

Vooruitlopend op de door de elite gewenste New World Order, bestaande uit één wereldregering en één leger om ervoor te zorgen dat oorlogen zoals de komende Derde Wereldoorlog nooit meer zullen voorkomen, is het globalisatieproces al jarenlang bezig.

Alles wordt “global” met als gevolg dat bedrijven steeds groter worden omdat ze elkaar blijven opslokken totdat er uiteindelijk alleen nog maar de BV Wereld zal overblijven. Nu al zijn de begrotingen van sommige bedrijven groter dan van sommige naties op deze wereld en kleine landen zoals Nederland en België zien hun nationale bedrijven worden opgeslokt door nog grotere monsters in het kader van de alsmaar voortdurende globalisatie.

Iedereen kan van minuut tot minuut volgen wat er waar dan ook ter wereld gebeurt en we zien dit soort ontwikkelingen ook terug in het dagelijks leven in onze maatschappij. Waar men vroeger lokaal dacht en leefde, zo leeft de mens via de moderne communicatie technieken steeds meer global.

Tegelijkertijd is het ook een eenzame wereld, want werkelijk contact met de medebewoners van deze planeet is er niet meer of nauwelijks. Buren kennen elkaar vaak niet eens en een groet kan er met grote moeite vanaf als je geluk hebt.

De maatschappij wordt steeds meer een plek waar ieder voor zich in een apart hokje woont en eigenlijk niets meer heeft met de buurt. Misschien dat dit verschijnsel zich op het platteland wat minder voor doet, maar zeker in de grote steden en het westen van het land is het ieder voor zich en wie er twee huizen verderop woont, weet men meestal niet.

Er ontstaan daardoor bijvoorbeeld situaties dat mensen soms wekenlang dood in huis liggen, voordat iemand merkt dat er misschien toch wel iets aan de hand is.

Zoals we al vaker geschreven hebben is de enige manier om de New World Order te bestrijden om niet langer meewerken aan de systemen, waardoor deze niet langer worden gevoed. Dit kan bijvoorbeeld bestaan uit het niet langer al je boodschappen halen in de winkels van de grote multinationals, maar ook eens een keer naar je lokale buurtwinkel te gaan.

De tegenhanger van de alsmaar voortdurende globalisatie is het zo min mogelijk voeden van het systeem en weer teruggaan naar de plek en buurt waar je woont.

Via onze lezer Martin uit Alkmaar die ook een aantal keren een bijdrage voor deze website heeft geleverd (dank!) werden wij opmerkzaam gemaakt op de bijzondere buurt waar hij woont.

Op zich is het een doorsnee buurt in een nieuwbouwwijk zoals je er talloze hebt in ons land en tot dusver niets bijzonders. Echter, deze buurt had gedurende een aantal jaren een bijzondere inwoner in hun midden. Een man die door de buurt Ome Thijs werd genoemd en die het niet kon verkroppen dat het mooie veld dat tussen de huizen lag niet langer een speelplek was voor kinderen, maar aan alle kanten verloederde tot een plek waar mensen ’s avonds laat niet meer langs durfden te lopen.

Ome Thijs die zich in het dagelijks leven jarenlang heeft ingezet voor het werken en sporten met gehandicapten ging persoonlijk alle huizen in de buurt langs om de bewoners wakker te schudden en stelde voor dat zij gezamenlijk als bewoners het probleem van het verwilderde veldje zouden tackelen.

Het begon langzaam, maar door volhouden kreeg Ome Thijs het voor elkaar dat er steeds meer mensen uit de buurt daadwerkelijk mee gingen doen en kreeg hij zelfs steun en geld voor het kopen van nieuwe speeltuigen van zowel gemeente als woningbouwvereniging.

En het verloederde pleintje werd getransformeerd.

Ze werkten niet alleen samen, ook organiseerde Ome Thijs samen met zijn vrouw Rita regelmatig bijeenkomsten op het pleintje zoals bijvoorbeeld een jaarlijkse barbecue voor de bewoners.

Om een lang verhaal kort te maken: door dit initiatief van Ome Thijs en Tante Rita is de buurt helemaal veranderd. Wanneer je vandaag de dag kijkt op het pleintje, dan ziet het er leuk en aantrekkelijk uit en waar voorheen de mensen elkaar niet of nauwelijks kenden, is dat nu wel het geval.

Omdat Martin ons graag wilde laten zien hoe iets dergelijks er in de praktijk toegaat, waren wij dit jaar te gast op de jaarlijkse buurtbarbecue.

Helaas is Ome Thijs enkele jaren geleden overleden. En om hem niet te vergeten en blijvend te bedanken voor zijn inzet voor de buurt heet het pleintje tegenwoordig het Burgemeester Thijs Plein.

Zijn vrouw, Tante Rita, is nog volop aanwezig en uiteraard ook de geest van Ome Thijs die je nog overal voelt.

Martin heeft inderdaad niet overdreven. Je ziet op dat jaarlijkse barbecuefeest dat de hele buurt samenwerkt, iedereen er wat doet, er een vrolijke ontspannen sfeer heerst, je alle soorten mensen tegenkomt waar ook een Koerd en een Turk de grootste vrienden zijn (en dat is niet vanzelfsprekend) die samen zitten te smullen van de aanwezige lekkernijen.

We laten hier enkele foto’s zien die op die dag zijn genomen om een indruk te krijgen over hoe het daar aan toe gaat.

Het belangrijkste van alles misschien toch wel dat hier in de praktijk wordt gedemonstreerd dat mensen van allerlei verschillende culturen en achtergronden heel goed kunnen samenwerken en leven.

Deze buurt heeft laten zien zich totaal niets aan te trekken van alsmaar voortdurende verdeel- en heerstechnieken en is daarmee een voorbeeld voor vele andere buurten in Nederland en België waar mensen ook dergelijke initiatieven zouden kunnen ontplooien.

Een groot probleem dat zich in veel wijken voor doet is bijvoorbeeld eenzaamheid. Hier is daar geen sprake van want zoals Tante Rita vertelde, het plein fungeert niet alleen als kinderspeelplaats, maar ook als een ontmoetingsplek waar bij mooi weer nog allerlei andere activiteiten plaats vinden.

Kortom, dankzij Ome Thijs en Tante Rita is er nu een buurt in Nederland waar dingen anders gaan dan men over het algemeen gewend is.

Al met al was het een inspirerende belevenis om daar te mogen zijn en laat zien dat mensen lokaal veel meer kunnen dan allemaal alleen in hun eigen hok te zitten.