Er is nog steeds heel veel ophef in Engeland over de opmerkingen van een voormalig burgemeester van Londen, Ken Livingstone, over de samenwerking tussen de Nazi’s en de Zionisten.

Volgens de Amerikaanse historicus Mark Weber is er geen land ter wereld dat in de jaren dertig meer gedaan heeft aan het bevorderen van de Zionistische doelstellingen dan het Duitsland van Adolf Hitler.

Je weet dat wanneer je ook maar iets zegt dat de Joodse gemeenschap niet welgevallig is, je een genadeloze storm van kritiek over je heen krijgt en je automatisch daarmee een antisemiet bent.

Zoals dat gebeurde met Ken Livingstone die nu voor de tweede keer een jaar is geschorst als lid van de Engelse Labour partij vanwege zijn opmerkingen.

Wat zei Ken Livingstone nu eigenlijk precies? Hierbij een video van enkele dagen geleden, waarin hij nogmaals zijn uitspraken doet.



Bovenstaande opmerkingen waren voldoende voor een nieuwe storm van protest uit de Joodse gemeenschap, want hoe durft deze man dat soort dingen te zeggen en meer dan 1.000 (prominente) Joodse leden van Labour hebben geëist dat Livingstone alsnog wordt geschrapt als lid van de partij.

En dat is dan weer het beeld dat het publiek krijgt voorgeschoteld door de mainstream media. Niemand die ook maar even de moeite neemt om te controleren of wat Livingstone zegt daadwerkelijk klopt.

En wanneer je wat gaat zoeken, dan blijkt dit inderdaad volkomen te kloppen, alleen wat Livingstone niet erg goed doet, is het verhaal in de context plaatsen, waarin deze samenwerking tussen de Nazi’s en de Zionisten plaatsvond.

In het begin van 1935 vertrok er een schip vanuit Bremerhaven in Duitsland met als bestemming Haifa in Palestina. Op de boeg van het schip stond de naam Tel Aviv, van de mast wapperde het Duitse hakenkruis en de kapitein, Leidig, was lid van de nationaal socialistische partij. Het schip zelf echter was eigendom van een Zionist.

Wanneer je bovenstaande vertelt aan een doorsnee burger, zul je waarschijnlijk voor gek worden verklaard en worden uitgescholden voor antisemiet, maar bovenstaande is slechts één van de vele voorbeelden waar de Nazi’s en de Zionisten samenwerkten.

Om te kunnen begrijpen wat er gebeurde in Duitsland is het belangrijk om te weten dat er een levensgroot verschil is tussen het Zionisme en het Joodse volk. Wij hebben hier al veel vaker over geschreven en er zijn niet voor niets talloze Joden die ook het Zionisme haten.

Een klein stukje uit een eerder artikel:

De tweede is Israël en dan meer in het bijzonder het Zionisme.

Niet te verwarren met de Joodse bevolking; die hebben daar niets mee te maken en zijn zelf slachtoffers van deze club.

David Icke noemt dit het Rothschild Zionisme, omdat zij degene zijn die erachter zitten en deze entiteit in het leven hebben geroepen als een geheim genootschap ter verdere controle en manipulatie van het menselijk ras.

Heel vaak wordt kritiek op het Zionisme antisemitisme genoemd, iets wat daar absoluut niets mee te maken heeft want het Zionisme is een politieke beweging met de kenmerken van een geheim genootschap en heeft als zodanig niets te maken met Joden als bevolkingsgroep.

De Amerikaanse vice president Joe Biden heeft het ooit een keer precies goed uitgedrukt: “Je hoeft geen Jood te zijn om een Zionist te kunnen zijn”.

Toen de Nazi’s in 1933 aan de macht kwamen, vormden de Zionisten slechts een paar procent van de Joodse bevolking in Duitsland. (Alhoewel bijna alle Joden in Duitsland en West Europa geen echte Joden zijn, maar Chazaren, gebruiken we in dit artikel de benaming Jood).

Het overgrote deel van de Joden in Duitsland waren dan wel Joods, maar voelden zich bovenal Duitser en hadden geen enkel belang of interesse om te gaan emigreren naar een voor hen onbekend Palestina, zoals dat werd gepromoot door de Zionisten.

Zowel de Nazi’s als de Zionisten waren het roerend met elkaar eens dat er een Jodenprobleem bestond in Duitsland en ook andere Europese landen. Beide partijen zagen de Joden dan ook als een apart ras dat nooit helemaal zou kunnen opgaan in de oorspronkelijke bevolking.

De Nazi’s wilden de Joden weg uit Duitsland en de Zionisten wilden hetzelfde; stuur ze naar Palestina om daar een nieuwe Joodse staat te bevolken. Omdat de doelstellingen van beide organisaties voor wat betreft de Joden hetzelfde was, was een samenwerking om dat doel te bereiken dan ook een logisch gevolg.

De grootste supporter van de Zionisten binnen Duitsland zelf was, naast Hitler persoonlijk, de SS. Uit een intern SS document uit 1934 blijkt dat zij van mening zijn dat er alles aan gedaan moet worden om de Zionisten te steunen om op die manier zoveel mogelijk Joden Duitsland uit te krijgen, richting Palestina. De Schutzstaffel (SS) was een militaire eenheid binnen de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij (NSDAP), de partij van Adolf Hitler.

Het Zionisme kreeg binnen Nazi Duitsland dan ook alle gelegenheid om zichzelf en haar doelstellingen te promoten om op die manier zoveel mogelijk Joden over te halen om te emigreren naar Palestina.

Een officier van de SS, Leopold von Mildenstein, reisde zelfs samen met de Zionist Kurt Tuchler naar Palestina en schreef naar aanleiding van die reis eind 1934 een serie artikelen in de Berlijnse krant Der Angriff. Zijn stukken verschenen onder de noemer: "Een Nazi reist naar Palestina".

In die artikelen werden de karaktertrekken van de nieuwe emigranten naar Palestina luidkeels geprezen en schreef Von Mildenstein dat er in Palestina een soort "nieuwe Jood" werd geboren. Hij prees het Zionisme aan als een weldaad voor het Joodse volk en de hele wereld. Er werd door Der Angriff zelfs een speciale medaille uitgegeven met de Ster van David aan de ene kant en het hakenkruis aan de andere kant om de gezamenlijke Nazi-Zionistische reis te herdenken.

De samenwerking tussen de Nazi’s en de Zionisten werd zelfs vastgelegd in een speciale overeenkomst, de Havaara.

Het Ha'avara-Abkommen (Ha'avara is Hebreeuws voor overdracht; Abkommen is Duits voor overeenkomst) is een overeenkomst die op 25 augustus 1933 na drie maanden onderhandelen werd gesloten tussen de Jewish Agency, de Zionistische Vereinigung für Deutschland en het Duitse ministerie van economische zaken. Met deze overeenkomst werd vastgelegd hoe Joodse Duitsers die naar Palestina wilden emigreren een deel van hun vermogen mee konden nemen.

Als gevolg van dit verdrag konden 50.000 tot 60.000 joden nazi-Duitsland ontvluchten en werd ongeveer 140 miljoen Rijksmark naar Palestina overgebracht. Vanaf 1937 werd de uitvoering van Duitse kant toenemend bemoeilijkt en na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1939 werd de uitvoering van de regeling stopgezet.

Na de oorlog zei het voormalig hoofd van de Zionistische Federatie in Duitsland, Dr. Hans Friedenthal, het volgende: “De Gestapo deed in die dagen alles wat mogelijk was om de emigratie te bevorderen, in het bijzonder naar Palestina. Wij kregen vaak hulp van hen wanneer we iets van de autoriteiten nodig hadden als voorbereiding op die emigratie”.

Toen er binnen Duitsland op een gegeven moment weerstand kwam tegen het samenwerken met de Zionisten, was het inderdaad Hitler persoonlijk die verschillende keren ingreep om de Havaara overeenkomst in stand te houden. Als uitleg hiervoor wordt gegeven dat hij het samenwerken met de Zionisten als een minder kwaad zag dan het stopzetten van emigratie van Joden naar Palestina.

Een interessante gedachte dat door de haat voor de Joden van de Nazi’s, de Zionisten hun bevolking voor het nieuwe Israël in Duitsland bij elkaar konden scharrelen. Het begin van het Grotere Israël en uiteindelijk de New World Order.

De eindconclusie van de Amerikaanse historicus Mark Weber, van wie het meeste van bovenstaande informatie afkomstig is, is dan ook dat er in de jaren dertig geen land ter wereld was dat meer heeft gedaan heeft voor het bevorderen van de Joods Zionistische doelstellingen dan het Duitsland van Hitler.