Soms kom je verhalen tegen die je boos maken, boos op het feit dat er ongestraft baby's kunnen worden vermoord.

Misschien wel het meest criminele waar onze wereld de afgelopen jaren mee te maken heeft gehad is het feit dat ze baby's vanaf zes maanden hebben ingespoten met het vaak dodelijke biowapen. Een wapen wat ze voor het gemak maar 'een vaccin' noemen. Het is geen vaccin, het is een vorm van genetische manipulatie met dikwijls  rampzalige gevolgen.

In ons land deden ze dat nog net niet, maar in Amerika wel.

In Amerika hebben ze er geen problemen mee dat dit biowapen wordt ingespoten bij baby's, bovenop de lading 'vaccins' die ze standaard al krijgen.

Alhoewel de nep pandemie al enige tijd achter ons ligt, worden er in Amerika nog steeds baby's ingespoten met dit vaak dodelijk middel.

Baby's in de VS krijgen een COVID-19-vaccin, maar het is geen standaard routinevaccinatie meer zoals bij andere kinderziektes (bijv. mazelen of kinkhoest). Sinds 2025 is het beleid verschoven naar gedeelde besluitvorming tussen ouders en artsen, in plaats van een automatische aanbeveling voor iedereen. Dit betekent dat het vaccin beschikbaar en toegankelijk is voor baby's vanaf 6 maanden, maar of een baby het krijgt, hangt af van individuele risicofactoren, de wens van de ouders en het advies van de kinderarts. 

En helaas trappen nog steeds veel ouders in de verkooppraatjes.

Wat je dan kunt krijgen is de volgende situatie, beschreven door Harry, de paramedic.

Hij schrijft onder andere het volgende:

Ik liep het huis binnen en zag een man daar staan, huilend, wanhopig, trillend, wijzend naar de bank.

Op de bank lag een kind, slap en stil. Zelfs vanaf waar ik stond, kon ik zien dat de kleine weg was. Maar instinct neemt het over. Ik ging meteen aan het werk, met alle gereedschappen in mijn koffer, alle training die ik had.

Terwijl ik voor het leven van het kind vocht, bleef ik vragen stellen.

"Zijn er gezondheidsproblemen?"

"Medicijnen?"

Elke keer schudde de vader zijn hoofd. "Nee."

Ik tilde de baby in mijn armen om ze naar de ambulance te dragen en vroeg: "Wanneer was de laatste controle bij uw kinderarts?" Laatste vaccins?

Hij antwoordde, zachtjes door tranen heen: "Slechts een paar dagen geleden."

Toen ik met het kind vertrok, kwam de moeder thuis. Haar geschreeuw vulde de deuropening. Ze gaf de vader de schuld, denkend dat hij iets verkeerd had gedaan. Maar dat had hij niet gedaan.

Ik heb dat kind helemaal naar het ziekenhuis gebracht. Maar ondanks alles wat we probeerden, werd de baby kort na aankomst dood verklaard.

Het is slechts een van de herinneringen die me nooit zullen verlaten. Deze scènes vervagen niet, ze spelen zich steeds weer af in mijn achterhoofd. Soms maken mijn dromen me bruut wakker.

Na zulke diensten dronk ik vroeger net genoeg om de boel stil te krijgen en te kunnen slapen. Maar nu... nu ik de grotere oorlog zie waarin we zitten, de spirituele oorlog die ik voer, probeer ik het in plaats daarvan gewoon aan God te geven.

Ik zal niet doen alsof ik de gevoelloosheid die die drank me ooit gaf niet mis. Maar ik weet dat gevoelloosheid geen vrede is. Het is slechts een pauze van de pijn die altijd weer terugkomt.

Tegenwoordig geef ik het over aan de enige die het kan dragen. Omdat deze baan je steeds weer laat zien hoe kwetsbaar het leven is, en hoe wanhopig deze wereld gered moet worden.