Overtuigend bewijs dat de maanlandingen nep waren

Er zijn dan misschien veel mensen die denken dat de maanlandingen in het echt nooit zijn uitgevoerd, maar waarom dat zo is, weten ze meestal niet echt.

Daar komt vanaf vandaag verandering in, want eenieder die het hiernavolgende artikel leest, zal nooit meer geloven dat er ooit een NASA astronaut op de maan is geweest.



Wij mogen ons gelukkig prijzen met een steeds groter wordende kritische lezerskring die zich niet langer in de maling laat nemen door de mainstream berichten.

Er is vandaag de dag nog maar weinig wat via de reguliere mediakanalen wordt verspreid dat als waarheid kan worden beschouwd. Het is niets nieuws, want ze doen het al zo lang en we weten eigenlijk niet meer beter.

Zo wordt onze kinderen op school nog steeds geleerd dat aan het eind van de jaren zestig de mens voor het eerst voet op de maan zette.

Dat dit allemaal compleet nep is, wordt overtuigend aangetoond door Bavo Dekker (dank!) in het hiernavolgende artikel:

Sinds de lancering van de Russische Spoetnik-1 in oktober 1957, s ‘werelds eerste kunstmaan, was ruimtevaart mijn hobby.

Ik was er dus bij op 21 juli 1969 om half twee 's nachts, het langverwachte moment, het begin van de eerste bemande maanlanding van Apollo-11. Gekluisterd aan de beeldbuis met familie en kennissen wachtend in spanning van wat er zou komen, Henk ter Lingen, "Apollo Henkie" gaf NOS tv studiocommentaar en verloor zijn stem tijdens de laatste spannende fase van de reis van de maanlander "Eagle" (15,400kg) naar zijn landingsplaats “The Sea of Tranquility”.

Na in mijn herinnering eindeloos wachten kwamen de historische vage zwart wit tv beelden van de eerste stap van Neil Armstrong met zijn beroemde woorden: "One small step for man, one giant leap for mankind" , Neil kijkt naar het maanstof,: "It's almost like a powder", nadat ook “Buzz” Aldrin de LEM had verlaten was hun eerste taak de maanlander op mogelijke schade te controleren en het planten van de Amerikaanse vlag, tijdens een totaal verblijf buiten de LEM van 151 minuten werden er door Armstrong met de Hasselblad 500EL camera 121 Kodak Ektachrome kleuren dia's geschoten, ook was er nog tijd voor een life interview met president Nixon, verder werden er een aantal wetenschappelijke instrumenten op de maanbodem geplaatst en tijdens het verkennen van de omgeving nog 21,5 kg aan maanstenen verzameld. Na een rustperiode en een verblijf van in totaal 21 1/2 uur op het maanoppervlak begonnen de twee aan de spannende, vanaf een ander hemellichaam ook nooit eerder beproefde bemande lancering voor de terugreis naar de Aarde.

De door Neil perfect genomen historische foto's die we nu nog allemaal kennen stonden een aantal weken later wereldwijd op elke voorpagina. Maar door enige gewenning aan iets dat na Apollo-12 routine leek te worden zaten we tijdens de Apollo-13 vlucht bij het horen van Jim Lovell's woorden: "Houston We Have A Problem!" weer op het puntje van de stoel. Er had zich na: 55u:54m:53s in de vlucht een explosie voor gedaan, vermoedelijk in een brandstofcel in de commando-service module (CSM), er was verwarring, niemand begreep er het fijne van, de elektriciteit was grotendeels uitgevallen, het werd ijskoud in de capsule en de geplande maanlanding in het gebied “Fra Mauro” was niet meer mogelijk.

Wat nu?, de Wereld hield de adem in, Houston had de oplossing, de reis vervolgen in een 8 vormige baan en dan met behulp van de aantrekkingskracht van de Maan in vrije val snelheid opbouwend langs de achterkant van de Maan weer richting de Aarde. Uiteindelijk liep het met vlucht nr. 13 toch nog goed af, de astronauten bleven er rustig onder, ze hadden kennelijk "the right stuff". Bij de latere Apollo vluchten herinner ik me nog de mooie beelden van het lange Hadley Rille ravijn en de 4500m hoge top Mons Hadley, onderdeel van het bergmassief Montes Apeninnus, en verder het Parijs/Dakar-achtig stunten met de maanauto's, de 3 Lunar Rovers, door het opwervelende maanstof. Maar na 11 december 1972 was het allemaal voorbij, de rust keerde weer terug op de Maan, Apollo-17 was hekkensluiter van het succesvolle project met Cernan Schmitt en Evans, in de 'Space Race' was het 'Game Over', de Amerikanen hadden gewonnen.

Maar nu na precies 47 jaar moeten we constateren dat er van de grootste technologische prestatie van de mensheid ooit, de behouden heen en terugreis van 12 astronauten tijdens de 6 historische Apollo vluchten naar het oppervlak van de Maan (Apollo 8,10 en 13 niet mee gerekend, maanvlucht zonder landing) alleen een vage herinnering is overgebleven zonder dat het ons dagelijks leven fundamenteel heeft veranderd.

Mijn mening over de NASA, en de haalbaarheid van bemande maanreizen in de late jaren 60 heb ik na 40 jaar met tegenzin totaal moeten herzien, ik zag uiteindelijk helder en duidelijk de technische en logistieke onmogelijkheid van het project en zeker ook het onlogische van het eenmalige karakter van Apollo. Ik vergelijk de NASA hier even met Columbus die na het ontdekken van Amerika zegt: Dat nieuwe continent kennen we nu wel, nieuwtje is er af, word niet vervolgd. De zelfde vergelijking kan men maken met de eerste non-stop trans-Atlantische vlucht van Charles Lindbergh, New York/Parijs, 21 mei 1927.

Maar na een grote historische doorbraak volgt gewoonlijk een nieuw tijdperk van technologische ontwikkelingen met vele nieuwe mogelijkheden, veelal gevolgd door een economische expansie (money maker). Maar waarom niet na het zo succesvolle Apollo project, de ontdekkingsreis van het millennium?, de Maan is relatief dichtbij, velen hadden destijds verwacht dat er voor het jaar 2000 permanent bewoonde nederzettingen op de Maan zouden zijn, en misschien zelfs wel het begin van toerisme? Mijnbouw, de Maan is mogelijk een schatkamer vol zeldzame delfstoffen zoals het isotoop Helium-3 dat hier op aarde niet voorkomt, maar wat onze vraag naar schone energie voor een deel zou kunnen oplossen. We weten nog steeds niet wat daar allemaal op ons licht te wachten.

Het is nog maar de vraag wanneer de NASA de eerste echte bemande maanlanding gaat uitvoeren, wel praat men nu bij het Orion project opeens open over allerlei technische hindernissen en de gevaren van de hoge stralingsdosis op de Maan en tijdens het passeren van de Van Allen gordels. Ik hoorde laatst ook zelfs iets over, de verloren samenstelling van het Apollo capsule hitteschild, dat men weer wil gebruiken bij de Orion capsule. De problemen waar men nu zo mee worstelt waren blijkbaar in 1969 al opgelost, maar de plannen veranderen steeds en zijn nog vaag. Obama zij het pas geleden nog zo: "I just have to say pretty bluntly – we've been there before", niet interessant meer dus?

Maar de reden kan ook zijn dat het misschien zeer pijnlijk voor de NASA is als zal blijken dat er daar boven tussen de kraters helemaal geen sporen en overblijfselen te vinden zijn van het ooit zo glorieuze Apollo project, en dat het maanlandschap in werkelijkheid niet overeenkomt met de beroemde Apollo beelden. En bovendien dat er (logischerwijze) door de afwezigheid van een maan-atmosfeer er vanaf de maanbodem wel degelijk een prachtige sterrenhemel is te aanschouwen, dit altijd stellig ontkend door de Apollo astronauten. Maar met het richten van de focus op de verre toekomst, een mega project voor een bemande reis naar Mars, kan alles weer veilig op de lange baan worden geschoven.

Uiteindelijk door de komst van de pc en het internet was het nu voor iedereen mogelijk het NASA beeldmateriaal en technische Apollo documentatie zelf te bestuderen. En ook door het volgen van onderzoek van de andere Apollo sceptici ben ik tot het inzicht gekomen dat op veel technische punten het officiële verhaal niet kan kloppen. Ook de fouten en tegenstrijdigheden in de foto's en het video/film materiaal hebben voor vele onderzoekers het bewijs geleverd dat de historische Apollo missies naar de Maan als zodanig niet hebben plaatsgevonden.

Vooral voor degenen met kennis van fotografie en techniek word het na enige bestudering van het materiaal vanzelf duidelijk. Een paar voorbeelden, de foto's genomen met de Hasselblad 500EL 70mm camera, gemonteerd op de borst van de astronaut, maar door de obstructie van zijn helm was het toestel door hemzelf praktisch niet te zien, en de camera was zonder zoeker!! echt waar!, maar wel met handmatige bediening van focus, diafragma en belichting op de lens, probeer het maar met twee paar tuinhandschoenen over elkaar. Bijvoorbeeld bij Apollo-11 zijn alle foto's geheel perfect, geen missers, van elk onderwerp is maar één foto. Ook is duidelijk te zien dat bij sommige opnamen een invulflits, en/of spot is gebruikt, wat zeker niet tot de NASA uitrusting behoorde. Dit is duidelijk te zien op Apollo-11 foto, AS11-40-5862, waarin Aldrin de LEM verlaat in de schaduw, duidelijk is te zien dat hij is uitgelicht. Wat nog schokkender is op dezelfde foto, is dat hier is te zien dat in de reflectie van het rechter raam van de LEM (foto helderheid verhogen) dat de vlag al op de Maan is geplant nog voordat “Buzz” de maanbodem heeft betreden, en samen met Armstrong de vlag heeft kunnen plaatsen, de vlag zit nog keurig ingepakt aan de linkerkant achterop de ladder.


xxx

Na grondige bestudering van de Apollo foto, film en video beelden kunnen we stellen dat de door de NASA gepubliceerde beeldinformatie ons geen bewijs levert dat de Amerikanen tijdens hun bemande ruimtevluchten ooit de lage aardbaan (low earth orbit) hebben verlaten en koers hebben gezet richting de Maan. Met uitzondering van Gemini-11 op 14 september 1966, met een kortstondig verblijf op 1371 km hoogte, en later in 1997 Space Shuttle vlucht STS-82 met een langere periode in een 620 km hoge aardbaan baan.

De belangrijke reden voor astronauten voor het niet verlaten van L.E.O. is dat in het gebied vanaf 1500 km tot ruim 30.000 km boven de aarde er zich twee door het aardmagnetisch veld gevormde stralingsgordels bevinden waar kosmische straling en deeltjes van de zonnewind worden ingevangen, en waar het voor doorreizende astronauten slecht toeven is. Zij worden hier blootgesteld aan een stralingsdosis van 200 millisievert, mSv. per uur!, maar voor de mens en het leven op aarde 1500km lager creëren deze gordels juist een schild, en hebben samen met de stralings-absobtie van de aardatmosfeer een beschermende functie. Deze donut vormige gebieden met hoge straling in de magnetosfeer werden in 1958 door Dr. James Van Allen ontdekt tijdens de vlucht van de Explorer 1 & 2, maar vreemd genoeg is er van dit gevaar tijdens het Apollo programma nooit melding gemaakt. Nu bij het Orion project dus wel, de NASA zet het onderwerp straling nu op de agenda en waarschuwde in een memo uit 2005, 'Radioactieve Moon' dat het verblijf op de Maan zeer   gevaarlijk is, en er eerst meer onderzoek moet worden gedaan voordat er (opnieuw?) astronauten kunnen verblijven!

Maar tijdens de historische Apollo vluchten was op al het van de Maan teruggebrachte foto en filmmateriaal na ontwikkeling, geen enkel spoor van stralingsschade te ontdekken. Film is zeer stralingsgevoelig (röntgenfoto) en word daarom al jaren veelvuldig gebruikt als stralingsdetector (film badge dosimeter). Dit is ook de reden dat film een houdbaarheidsdatum heeft, omdat naar verloop van tijd de zwakke achtergrondstraling hier op aarde de onbelichte film zal aantasten (fogging, contrast verlies).

Na het passeren van de Van Allen Stralingsgordels is het gevaar voor de mens dus zeker niet geweken, kosmische straling van zwaar kaliber, GCR Galactic Cosmic Rays in het vacuüm van de kosmos bestaat voor een groot deel uit hoog-energetische deeltjes, dit zijn voor 89% protonen, 10% helium kernen en 1% kernen van zwaardere elementen zoals Fe +26 ijzerkernen (HZE iron ions) afkomstig van super nova's, zwarte gaten en ander extreem kosmisch geweld, deze deeltjes kunnen bij de mens ernstige DNA-schade veroorzaken. Ook onze Zon is met regelmaat verantwoordelijk voor heftige energetische erupties, de SEP Solar Energetic Particles, zonnewind is door de bescherming van magnetosfeer en atmosfeer ongevaarlijk voor de mens op Aarde, maar bemande ruimte reizen zijn tijdens de met regelmaat voorkomende zonne- uitbarstingen, CME's Coronal Mass Ejections dan ook zeer gevaarlijk. Een door de hoge snelheid van de zonnewind, bijna onverwacht bombardement (tot 80% van de licht snelheid) van elektronen en protonen met energieën van wel 100 MeV. zal geen mens overleven!


xxx

De gezamenlijke dosis GCR+CME+SEP+overige straling op Aarde is 1 tot 3 mSv. per persoon per jaar, in de interplanetaire ruimte is dit ongeveer 700 mSv. per jaar, het was 1.8 mSv. per 24 uur, gemeten tijdens de NASA MSL Curiosity vlucht naar Mars toen er weinig zonneactiviteit was tijdens deze vlucht in, 26,11,2011/06,08,2012. Het nog steeds niet opgeloste stralingsprobleem is dus voor de bemande interplanetaire ruimtevaart, met de primitieve beschermings-techniek van toen en nu dé grote “Showstopper”.

De NASA ruimtevaarttechniek stond begin 60er jaren nog in de kinderschoenen en was erg onbetrouwbaar, 50 % van de Raketten zoals de Vanguard, Thor, Atlas en Titan faalde tijdens de lancering. Uiteindelijk besloot de NASA de hulp in te roepen van Wehrner von Braun, de vader van de Duitse V-2, om voor het Apollo programma een nieuwe en krachtigere 'familie' van raketten te ontwikkelen, zoals de Jupiter en de Saturn. Maar bij het ontwerpen van steeds grotere raketten horen ook krachtigere motoren en met het testen van, en het zoeken naar nieuwe materialen en betere legeringen kwam de JFK deadline (“before the decade is out”) van 1969 wel erg snel dichterbij.

De laatste jaren hebben Russische onderzoekers zoals raketspecialist Prof. Gennady Ivchenkov de raketmotoren die werden gebruikt bij het Apollo project nog eens aandachtig onder de loep genomen, en na een gedegen technisch onderzoek en beeldanalyse van de prestaties van het 'Apollo werkpaard' de Saturn V ontdekte men dat de stuwkracht van de gigantische Rocketdyne F-1 motor beduidend onder het door NASA geclaimde niveau lag, slechts 450-500 ton in plaats van de benodigde 690 ton, en dat betekende voor de vijf F-1 motoren van de eerste trap 800 ton minder beschikbaar vermogen voor een retour Aarde Maan.

Dit onderzoek van de Russen werd extra geholpen doordat Amazon CEO Jeff Bezos een project had ondernomen om een aantal van de Saturn V Rocketdyne F-1 motoren van Apollo 11 en 12 op een diepte van 4300m in de Atlantische Oceaan te bergen. Ivchenkov ontdekte duidelijke verschillen tussen de officiële gegevens van de NASA en de F-1 motoren opgedoken van de zeebodem. Ook de nog uiterst primitieve computers in 1966/1972, de MIT/Rayrheon Apollo Guidance Computer AGC met de kracht van een simpele zakjapanner, maar met een gewicht van ruim 31kg, 2 stuks per vlucht zet vraagtekens bij de vereiste rekenkracht van de AGC voor de complexe Apollo maanreis.

Zoals ik al aangaf was het destijds technologisch niet uitvoerbaar de buitengewoon complexe, en in vele opzichten zeer gevaarlijke bemande heen en terugreis van ruim 2 X 384.403 km naar de Maan te volbrengen. Bovendien blijft de daarvoor nooit eerder in de praktijk geteste LEM maanlander nog steeds een groot vraagteken, er is maar weinig over bekend, fabrikant Grumman beweerd alle technische gegevens vernietigd te hebben, een inspectie van maanlanders in musea is niet toegestaan. En dan het hele huzarenstuk 7 keer herhalen zonder fatale ongelukken en gezondheidsproblemen voor de bemanning? Het drama van stervende astronauten in een gestrande LEM maanlander voor het oog van de wereld was wel het laatste waar Amerika tijdens het hoogtepunt van de “Space Race” op zat te wachten.

Ook de vele onduidelijkheden over de opvouwbare maanauto, Lunar Rover Vehicle LRV met een massa van ruim 210 kg in de LEM "bagageruimte"?! gaf kennelijk geen problemen met overgewicht en onbalans op Apollo vlucht 15, 16 en 17 tijdens het manoeuvreren/balanceren op een enkele TRW Sys. LMDE raketmotor van de LEM bij de afdaling en de landing. Het verbazingwekkende was bovendien dat vuurstraal met 10.125 lbs/4593 kg stuwkracht van de LMDE motor geen enkele kuil of krater achterliet tijdens de landing, met de motor op slechts 50 cm boven de zachte maagdelijke maanbodem. Ook de poten van het LEM landingsgestel waren na de 'tuch down' op alle vluchten geheel stof en gruis vrij!, terwijl de minder krachtige 2de stijg-motor, Rocketdyne LMAE met 3.500 lbs/1588 kg vermogen in het bovengedeelte/stijgtrap van de LEM voor de terugkeer naar de in de maanbaan wachtende Apollo capsule/CSM combinatie, het onderste landingsgedeelte zwaar, en het stijggedeelte van de LEM licht beschadigde tijdens de start vanaf de maan, wat duidelijk te zien is op de foto's en videobeelden. Het is ook onduidelijk waarom het commentaar van de astronauten zonder helmen niet overstemt werd door het geluid van de brullende raketmotoren (150 dB +), waar ze letterlijk bovenop zaten tijdens de landing en het weer opstijgen in hun dunwandige cabine ruimte, iets groter dan een telefooncel? Er is gewoon geen motor geluid te horen.

Men moet hierbij ook nog bedenken dat door de belofte van JFK (“before this decade is out” 25 mei 1961), er maar een extreem korte ontwikkelingsperiode beschikbaar was van slechts 8 jaar voor het totale Amerikaanse bemande maanlanding project (Mercury, Gemini, Apollo-11), gerekend vanaf NASA's allereerste simpele 15 minuten durende bemande ruimte sprong van Alan Shepard's Mercury-Redstone MR-3 capsule, 5 mei 1961, boven op een van de Duitse V2 afgeleide Redstone raket, die niet hoger kwam dan slechts 189 km, en daardoor alleen een 'sub-orbital flight' mag worden genoemd. Maar ja, de Amerikaanse ruimtevaart bestond pas 3 jaar (Explorer-1, 31 mei 1958), de echte bemande race naar de maan voor de VS moest dus nog beginnen, die begon pas 20 februari 1962 met de Mercury MA-6 (Friendship 7) van John Glenn, in 5 uur, 3 banen rond de aarde. En ook niet te vergeten Apollo's vele tegenslagen en ongelukken zoals de fatale brand op 27 januari 1967 tijdens een oefening op de “Cape”, waarbij de Apollo-1 capsule als experiment onder een druk van 0.34 atm. was gevuld met 100% zuurstof en waarbij NASA's favoriete astronaut, Gus Grissom, de toen nog als eerste geplande mens op de Maan en zijn twee collega's Chaffee en White op tragische wijze om het leven kwamen. Grissom had in zijn rol als NASA klokkenluider veel kritiek op het naar zijn mening gammele Apollo project.

1967 was trouwens een gevaarlijk jaar om NASA astronaut te zijn, evenals de drie Apollo-1 astronauten, stierven vier andere collega's ook een plotselinge tragische dood. Ed Givens werd gedood in een auto-ongeluk en C.C. Williams in een vliegtuigongeluk, Robert Lawrence stierf ook in een vliegtuigongeluk en X-15 piloot Mike Adams werd gedood tijdens een missie. NASA kwam nu onder zware kritiek in de nasleep van de Apollo-1 tragedie, niet in het minst door hun eigen Safety Officer, Thomas Ronald Baron, Baron produceerde een zeer kritisch 500-pagina's tellend rapport vol met ernstige tekortkomingen, en beweerde dat het Apollo-programma haar doelstelling van een retour vlucht naar de Maan nooit zou halen. Maar nadat het rapport was bestudeerd door een aantal commissies van het US Congress is er nooit meer iets van vernomen. Thomas Ronald Baron kwam een week na het getuigen voor de commissie samen met zijn vrouw en dochter om toen hun auto werd getroffen door een trein.

Voor de noodzakelijke re-design van de capsule liep het programma een vertraging op van 2 jaar. Nog een teken aan de wand, de crash in 1968 van het tijdens een testvlucht onbestuurbaar geworden "vliegende bedgestel", (LLRV) Lunar Landing Research Vehicle, LEM trainingstoestel, waar piloot Neil Armstrong, via de schietstoel zich net op tijd het leven wist te redden.



Na 44 jaar begint het nu pas te lukken om een ruimtevaartuig betrouwbaar en probleemloos te laten landen met behulp van raketmotoren zoals de Delta Clipper DC-X uit 1991, en de Space-X nu, en te manoeuvreren als een helikopter op slechts een enkele raket motor, zoals destijds probleemloos bij de 7 handmatige maanlandingen van Apollo 1969/1972. Zelfs Grumman de bouwer van de LEM probeert na 50 jaar met het project “Northrop Grumman Lunar Lander Challenge” weer opnieuw een maanlander uit te vinden.

Er is naar mijn mening maar een conclusie mogelijk, alle bemande Apollo maan vluchten waren fake, de NASA had trouwens geen andere keus, Amerika was het aan zijn vermoorde president John F. Kennedy verplicht na zijn historische toespraak op 25 mei 1961, :"I believe that this nation should commit itself to achieving the goal, before this decade is out, of landing a man on the Moon and returning him safely to the Earth", deze toespraak was dus   voorbarig, en al snel bleek technisch onuitvoerbaar.



Dit betekend dat buiten de lancering van de Saturnus-V raket, de beelden in de Aardbaan en landing van de Apollo capsule in de oceaan, alle scenes en opnamen zowel, foto's 70mm, film16mm, video en audio (communicatie aarde/maan/aarde) hier op aarde (Terra firma) moesten worden opgenomen in een filmstudio set-up. Hierbij werd vrijwel zeker gebruikgemaakt van het door 3M in 1965 voor cinema en fotografie ontwikkelde "front screen projection" systeem, om zoals in dit geval de achtergrond, bergen en (maan)landschappen op de set realistisch weer te geven.

Tijdens de eerste Apollo "landingen" vermoedelijk in samenwerking met de vermaarde filmmaker en front screen specialist op dit gebied Stanley Kubrick uit Engeland, bekend van o.a. 2001: A Space Odyssey (april 1968), The Shining en Eyes Wide Shut. In de twee laatste films zitten vele cryptische aanwijzingen over Kubrick's aandeel in de “Apollo Hoax”. Het gebruik van de "front screen projection" is later onomstotelijk bewezen door middel van afstandsmeting met de z.g. foto parallax methode, hieruit blijkt dat de afstanden zoals deze in werkelijkheid op de maan zijn b.v. 5 km van camera tot bergtop, slechts enkele tientallen meters bedragen op de foto's. Dit is een van de zeer vele voorbeelden van bedrog. De Russen waren in het begin van hun ruimte programma geen haar beter, en dat zal een van de redenen zijn dat ze zelf nooit aan de bel hebben getrokken voor vals spel in de space race door Amerika, tijdens de koude oorlog of daarna.

Een andere aanwijzing dat er iets fundamenteel mis was met Apollo-11 was de persconferentie die Armstrong, Aldrin en Collins gaven na hun terugkeer op Aarde, hun lichaamstaal sprak boekdelen, de drie astronauten zaten erbij als gegijzelden in een losgeld video en antwoorden terughoudend en gelaten op vragen van experts en journalisten. Na het vestigen van hun grootste reuzensprong (giant leap) voor de mensheid ooit, zou je meer het enthousiasme verwacht hebben van drie medaille winnaars op een Olympisch podium.



Jaren later op 20 juli 1994 tijdens een toespraak voor studenten in het Witte Huis sprak Armstrong de volgens mij belangrijke cryptische woorden, waarmee hij een hint gaf aan de wereld, en een poging deed met zijn geweten in het reine te komen : "Today we have a group of studens, among America's best. To you we say we have only completed a beginng. We leave you much that is undone. There are great ideas undicovered, breakthroughs available to those who can remove one of truth's protective layers. There are places to go beyond belief...". Armstrong, zelf een gelovig mens heeft na Apollo zelden nog interviews gegeven, en zich terug getrokken op zijn ranch, en dreigde iedereen met arrestatie die maar een voet op zijn grond durfde te zetten.

Wel is er nog het incident met Apollo onderzoeker Bart Sibrel, waarbij Sibrel Neil Armstrong vroeg of hij met zijn hand op de Bijbel wilde zweren dat hij werkelijk op de Maan was geweest, Armstrong weigerde en gaf een ontwijkend antwoord, “Mister Sibrel, knowing you, this is probably a fake Bible”. Aldrin reageerde op de vragen van Sibrel zelfs agressief, en sloeg hem in het gezicht, Edgar Mitchell werd zeer agressief schopte hem en stelde voor Sibrel neer te schieten nog voor hij het kantoor kon verlaten. Deze heftige reactie's van de Apollo astronauten moeten we zien in het licht van wat er is gebeurt met NASA klokkenluiders die wel openheid probeerde te geven, met een aantal van deze Apollo klokkenluiders is het dan ook slecht afgelopen.

Achteraf gezien zijn een aantal Oscars voor de grootste "Hollywood Moon Show" aller tijden voor de NASA hier nog misschien wel op zijn plaats, als men eindelijk nu na 47 jaar eens openheid van zaken geeft, maar de afkorting N A S A betekend tegenwoordig voor velen iets anders dan vroeger, N A S A = Never A Straight Answer.

Bavo Dekker.

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl