Iedere keer opnieuw loopt de bevolking naar de stembus in de hoop dat er voor hen eindelijk iets ten goede zal veranderen. “Ach, weten de mensen veel. We verzinnen wel iets om hen wijs te maken. Ze zijn toch te dom om het te snappen.”
Het volgende artikel is een bijdrage van Erick van Dijk.
Hoeveel duidelijker wil je het hebben?
In het nooit eindigende politieke toneelstuk wordt altijd de indruk gewekt dat, met de verkiezing van een nieuwe regering, een nieuwe tijd aanbreekt, met nieuwe ideeën. In dit fragment uit de BBC (bij voorbaat verdacht) “comedyserie” “Yes Minister,” oorspronkelijk uitgezonden op 24 maart 1980, wordt afgerekend met die gedachte.
Eruit spreekt de minachting die, als we kijken naar handelen en resultaten van elke overheid, de norm lijkt te zijn in regeringsland. “Ach, weten de mensen veel. We verzinnen wel iets om hen wijs te maken. Ze zijn toch te dom om het te snappen.”
Zou het kunnen zijn dat alles berust op domheid of incompetentie? Befaamd onderzoeker Jim Marrs zei hierover eens zoiets als: “Als de vermeende fouten van een regering zouden berusten op incompetentie, dan zouden hun beslissingen, zoals kansrekening gebiedt, evenredig gunstig uitvallen voor het volk.” Corona, iemand?
Een citaat: “Minister, Groot Brittannië heeft al zeker 500 jaar hetzelfde doel in buitenlandbeleid: een verdeeld Europa te creëren. We vochten met de Hollanders tegen de Spanjaarden, met de Duitsers tegen de Fransen, met de Fransen en Italianen tegen de Duitsers, en met de Fransen tegen de Duitsers en Italianen. Verdeel en heers, ziet u? Waarom nu veranderen terwijl het altijd zo goed heeft gewerkt?”
Onder het mom van comedy, in een staat van ontvankelijkheid gebracht door hoe het principe van televisie inwerkt op de hersenen, werd het Britse volk, en later ook onder meer het Nederlandse, toen de serie hier werd uitgezonden, voorbereid op de komst van een Europese identiteitskaart. Daarnaast krijgen we ook een geschiedenislesje en een voorbeeld van “onthulling van de methode,” zoals beschreven door Mark Devlin in hoofdstuk 11 van “Muzikale Waarheid, deel 1”:
“Er is een referentie in de geschriften waar Satan voor God moet verschijnen om toestemming te vragen om met het leven van Job te mogen sollen. Dus zeggen religieuze mensen vaak dat God er op staat dat het Kwaad aankondigt wat het gaat doen. Je hebt niet zomaar een vrijkaartje om kwaad te doen, je moet het laten weten. Dit wordt de Onthulling van de Methode genoemd.”
De cultus die de wereld overspoelt met terreur in alle soorten en maten oogst de angst die dit genereert als hun voedsel. Ook zij hebben kennis van karma maar zijn van mening dat, door vooraf op enige manier hun plannen aan te kondigen, zij ons in staat stellen hiertegen te protesteren. Dat hun aankondiging niet als zodanig door de massa wordt herkend, en er derhalve niemand “nee” tegen zegt is niet hun probleem. Zij zien dit als stilzwijgende instemming. Dus geen slecht karma. Een mooi voorbeeld van Satanische omkering. Imiteert de kunst het leven? Of is het andersom?
Videolink