Als je ziet hoe men heeft bepaald dat er een gevaarlijk coronavirus actief was, dan kan je alleen maar concluderen dat wetenschappers oliedom zijn.

Of ze zijn hypergeïndoctrineerd tijdens hun opleiding en zeggen slechts “ja en amen” bij hetgeen ze daar krijgen voorgeschoteld.



Het volgende artikel is een bijdrage van Erick van Dijk.

HET IN KAART BRENGEN VAN HET VIRUS... ZONDER VIRUS...(Nederlands ondertiteld)

Gaandeweg het kijken naar de laatste aflevering uit deze serie ga je je toch afvragen wat voor lui die “wetenschappers” zijn die zich bezig hielden met het in kaart brengen van het genetisch profiel van het vermeende virus SARS-CoV-2, om op basis daarvan een effectief vaccin te kunnen maken, en ook veilig, natuurlijk…

Je krijgt, na te hebben geluisterd naar wat uitleg van werkelijke experts op dit terrein, toch de indruk dat die lieden wel oliedom moeten zijn. Of hypergeïndoctrineerd tijdens hun opleiding om slechts “ja en amen” te zeggen bij hetgeen ze daar krijgen voorgeschoteld.

Natuurlijk ben ik op veel gebieden ook maar een goed bedoelende leek. Maar niet oliedom. Dat dan weer niet. En zo moeilijk is het ook allemaal niet. Heel simpel, eigenlijk.

Iemand is ziek. Bij elke ziekte zijn er bepaalde uitingen, symptomen, bijvoorbeeld hoesten, kortademigheid, blaasjes op de huid, noem maar op. Aan de hand van de symptomen herken je op het oog de ziekte en weet hoe die te bestrijden. Bij mazelen zie je dit en dat en dat, en dit is wat we ertegen kunnen doen. Maar hoe kom je erachter precies welk deeltje hetgeen is dat ziek maakt en bestreden moet worden?

Robert Koch wordt ook wel “de vader van de moderne bacteriologie” genoemd. Zijn redenering was simpel. Hij bedacht de methode om te bepalen precies welk deeltje voor welke ziekte verantwoordelijk was.

Je neemt dus een zieke. Je haalt er materiaal of vocht uit. Bijvoorbeeld longvocht. Maar in die vloeistof bevinden zich talloze deeltjes van allerlei typen. Die moeten worden gescheiden van elkaar zodat je iets hebt met alleen één bepaald deeltje, de mogelijke kandidaat ziekmaker. Dan is het geïsoleerd, gescheiden van alle andere typen.

Om er meer van te maken kweek je dat deeltje op in een medium. Dat resultaat wordt dan ingebracht bij een gezond proefpersoon. Wordt deze ziek en vertoont deze dezelfde symptomen dan ben je al op de helft. Nu nog even materiaal halen uit de ziek gemaakte proefpersoon. Daar moet je dan datzelfde deeltje als werd ingebracht uit kunnen isoleren. Dan weet je zeker dat dit deeltje, ingebracht na zuivering, hetgeen was dat de ziekte en symptomen veroorzaakte.

Alles bijhouden en opschrijven, natuurlijk, en dat met vakgenoten delen zodat zij aan de hand daarvan het experiment kunnen herhalen om te zien of bij hen hetzelfde gebeurt. Ook wel “peer review” genoemd. Of collegiale toetsing, in goed Nederlands. En, als iedereen het met elkaar eens is dat alles goed is gedaan en de uitkomst klopt, dan kan men op zoek gaan naar een geneesmiddel.

De uitkomst van het onderzoek wordt voortaan gebruikt om volgende gevallen met dezelfde symptomen te duiden en behandelen. Valt eigenlijk best mee, niet moeilijk te begrijpen. Zou je denken. Zoals zo vaak, als je gezond verstand gebruikt.

Wat bij de eerder genoemde “wetenschappers” lijkt te ontbreken. Ze lijken blind. Houden zichzelf voor de gek. En krijgen daar nog goed voor betaald ook. Gekke wereld…