rsz bis kliek Als je weet hoe het systeem in de achtergrond werkelijk opereert, dan weet je dat verkiezingen niets zullen veranderen.

Dan weet je dat wij op dit moment al gevangen zitten in een systeem waar we misschien nooit meer uit zullen komen.



Tenzij er een dusdanige chaos op de wereld ontstaat, dat we worden terug geworpen naar het stenen tijdperk, zal niets de machtsbasis van hen die in de achtergrond aan de touwtjes trekken kunnen veranderen.

We kunnen dan wel allemaal hopen op betere tijden en juichen als er weer eens een andere puppet wordt gekozen, maar de echte veranderingen zullen nooit komen.

Die komen niet omdat de krachten in de achtergrond, ook wel de satanische sekte genoemd, de touwtjes stevig in handen hebben.

Hoe stevig blijkt uit de volgende beschrijving van het boek The Tower of Basel van Adam Lebor.

Dit boek beschrijft in detail hoe de beruchte BIS (Bank for International Settlements) is ontstaan.

Het laat ook zien hoe beide kanten van de strijdende partijen in de Tweede Wereldoorlog door dezelfde bankiers werden gefinancierd.

Miljoenen mensen zijn in die periode omgekomen en dat allemaal dankzij de BIS.

Tot op de dag van vandaag staat de wereld nog grotendeels onder controle van diezelfde bank, met uiteraard dezelfde eigenaren.

In het boek van Adam Lebor staat onder andere het volgende:

In de nasleep van de Eerste Wereldoorlog ontstonden overal in Europa fascistische bewegingen en dit gebeurde ook in de Verenigde Staten. Er is veel moeite gedaan om deze fascistische bewegingen af te schilderen als uitwassen van welig tierend nationalisme, maar dat is een opzettelijke leugen.

De waarheid is dat fascisme een politieke beweging is die gecreëerd en gefinancierd wordt door de rentenier/financier oligarchen van het Anglo-Nederlandse Liberale Rijk, met het doel om de natiestaat te vervangen door een wereldwijde technocratische dictatuur.

Adam LeBor's Toren van Bazel werpt een nuttig licht op hoe dit proces werkt, door het verhaal te vertellen van de Bank for International Settlements, beter bekend onder de afkorting BIS.

Zijn boek geeft een gedetailleerd beeld van de relaties tussen de Nazi's en internationale topfinanciers en de inlichtingendiensten. Onderweg ontmoeten we de leiders van de Bank of England, de titanen van Wall Street, Britse en Amerikaanse spionnen, en andere financiers en industriëlen, die allemaal samen Hitler en Mussolini mogelijk maakten en gruwelen loslieten op de wereld. Sommige lezers zullen zich afvragen waarom zulke schijnbaar respectabele instellingen en individuen zo nauw zouden samenwerken met het Hitler-regime en vragen zich af of zij op de een of andere manier geheime nazi's of nazi-sympathisanten waren.

Maar het is omgekeerde is waar. De nazi's waren agenten van het Empire!

Een Bank boven de Naties

De BIS werd opgericht in 1930, nominaal met als doel het afhandelen van de herstelbetalingen van Duitsland na de Eerste Wereldoorlog.

De oprichtende leden van de bank waren de centrale banken van Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, Italië en België, met Japan en de de Verenigde Staten elk vertegenwoordigd door een consortium van binnenlandse banken. In de VS bestond het consortium uit drie banken: J.P. Morgan & Co., de First National Bank van New York en de First National Bank van Chicago. De drijvende krachten achter de oprichting waren Montagu Norman, de gouverneur van de Bank of England, en Hjalmar Schacht, het hoofd van de Duitsebank, de Reichsbank. Terwijl Schacht graag naar de BIS verwees als “mijn bank”, maar de Nederlandse bankier Johan Willem Beyen- zelf een president van de BIS, verwoordde het duidelijker: “Norman's prestige was overweldigend. Als de apostel van bank samenwerking, maakte hij van de centrale bankier tot een soort aartspriester van de monetaire religie.De BIS was in feite zijn creatie.”

Beyen's citaat gaat naar het diepere motief achter de oprichting van de BIS, de oprichting van de bank als basis van waaruit een nieuwe vorm van wat eufemistisch “transnationale financiën” werd genoemd, kon worden gecreëerd. Onder het verdrag waarmee de BIS werd opgericht, kreeg de bank virtuele soevereiniteit toegekend, hoewel onder de omstandigheden is het misschien nauwkeuriger om te zeggen dat ze immuniteit kreeg tegen de soevereiniteit van anderen.

Geen enkele natie had zeggenschap over de manier waarop de bank haar zaken deed en hun wetten zouden niet van toepassing zijn. Hoewel de BIS is gevestigd in Zwitserland, is het vrijgesteld van Zwitserse wetten en Zwitserse autoriteiten kunnen haar gebouwen niet zonder toestemming betreden.

Volgens LeBor geniet de BIS dezelfde bescherming als de hoofdkantoren van de Verenigde Naties, de Internationale Monetaire Unie en de Verenigde Staten, Verenigde Naties, het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en diplomatieke ambassades. . .

De BIS heeft het recht om in code te communiceren en correspondentie te verzenden en ontvangen in zakken die dezelfde bescherming genieten als ambassades, wat betekent dat ze niet geopend kunnen worden.”

“De buitengewone juridische voorrechten van de bank strekken zich ook uit tot haar personeel en directeuren”, schrijft LeBor. “Senior leidinggevenden genieten een speciale status, vergelijkbaar met die van diplomaten, terwijl ze hun taken in Zwitserland uitvoeren, wat betekent dat hun tassen (tenzij er bewijs is vancriminele activiteiten) en hun papieren onschendbaar zijn.

De gouverneurs van de centrale banken die naar Bazel reizen voor de tweemaandelijkse vergaderingen genieten dezelfde status terwijl ze in Zwitserland zijn.

Alle bankfunctionarissen zijn levenslang onschendbaar volgens de Zwitserse wet, voor alle handelingen uitgevoerd tijdens de uitoefening van hun functie.”

Deze beschermde positie is zorgvuldig tot stand gekomen. Als je doel was om de controle over naties over te nemen en ze op te nemen in een nieuwe corporatistische dictatuur, dan zou je stappen nemen om je te beschermen tegen tegenaanvallen van de doelwitten.

Als doorgeefluik voor oorlogsherstelbetalingen werd de BIS expliciet opgericht om samen te werken met Duitsland, toen de Nazi's aan de macht kwamen.

Maar de Nazi's waren zelf een instrument van de mensen achter de bank, geleid door Montagu Norman en de Bank of England, de moederbank van het fascisme. De Britten en de Nederlanders gaven financiële en politieke steun aan de Nazipartij, net als hun bondgenoten op Wall Street.

De menigte op Wall Street, zoals altijd geleid door J.P. Morgan, had zijn eigen fascistische beweging georganiseerd in de VS, onder de vlag van de American Liberty League.

De Morgan netwerken pompten geld in Duitsland en Italië, geholpen door de Rockefeller belangen, Kuhn Loeb van de Warburgs, de Brown Brothers Harriman crowd en Prescott Bush, wiens zoon en kleinzoon elk president van de Verenigde Staten werden.

Na het lanceren van deze fascistische beweging was het te verwachten dat de bankiers het zouden steunen - en dat deden ze ook. De BIS diende als doorgeefluik voor de bank- en bedrijfsbelangen aan beide kanten van de oorlog. Duitse industriële kartel, IG Farben-bekend van het leveren van het Zyklon B gas dat gebruikt werd in de concentratiekampen, had een zetel in de raad van bestuur van de BIS.

IG Farben's Amerikaanse dochteronderneming, General Aniline and Film (GAF), was een belangrijke zakenpartner van Standard Oil van de Rockefellers. Oil. Standard Oil president Walter Teagle, Ford Motor Co. President Edsel Ford, voorzitter Charles Mitchell van de National City Bank of New York, voorzitter Charles Mitchell, en Paul Warburg zaten allemaal zaten in de oprichtingsraad van GAF.

Sosthenes Behn, het hoofd van ITT, dat aanzienlijke belangen in Duitsland-zat ook in de raad van bestuur van de National City Bank, National City was de opvolger van de First National Bank of New York, een van de oorspronkelijke aandeelhouders van de BIS. New Yorkse banken namen het voortouw bij het werven van geld voor Duitsland in de jaren 1920, net als de City of London.

Time magazine zette de door Morgan gesponsorde Il Duce acht keer op de cover tussen 1923 en 1943, waarin Mussolini en zijn corporatistische beleid als navolgenswaardig in de VS werd beschreven.

Dit is slechts een voorbeeld van de in elkaar grijpende financiële en zakelijke afspraken.

Midden in dit nest zaten de gebroeders Dulles van het Wall Street advocatenkantoor Sullivan & Cromwell, dat een Who's Who van Wall Street vertegenwoordigde, waaronder J.P. Morgan, Kuhn Loeb, Brown Brothers, de Harriman belangen, Goldman Sachs en GAF.

John Foster Dulles was een vaste waarde op de internationale conferenties die de orde na de Eerste Wereldoorlog vestigden. Zijn broer Allen Dulles was de OSS-stationchef in Zwitserland tijdens de oorlog en werd later hoofd van de CIA, terwijl John Foster minister van Buitenlandse zaken werd onder President Eisenhower. Hun zus, Eleanor Dulles, maakte ook deel uit van het familieverraad, was betrokken bij internationale diplomatie en schreef een boek ter promotie van de BIS.

De belangrijkste van de Britse banken die de Nazi's hielpen in de City van Londen was J. Henry Schröder & Co, die een trust oprichtte om te investeren in Duitse bedrijven, waaronder IG Farben, Siemens en Deutsche Bank. Schröder partner Frank Tiarks - een directeur van de Bank of England - richtte in 1923 een dochteronderneming op in New York, Schrobanco. 1923. Schrobanco werd geleid door een vriend van John Foster Dulles, en het bestuur kende niet alleen Allen Dulles, maar ook Gates McGarrah, een directeur van de New YorkFed, een bankier van Rockefeller en de eerste voorzitter van de BIS.

Nog een Amerikaan (en Rockefeller bankier), Thomas McKittrick, was voorzitter van de BIS toen de VS de Tweede Wereldoorlog inging.

J. Henry Schröder & Co. was op zijn beurt de Britse tak van de Schröder bankdynastie in Duitsland, waar Kurt Freiherr von Schröder een van de machtigste en invloedrijkste bankiers was en een fervent Hitler aanhanger.

Von Schröder was de gastheer van de beruchte ontmoeting tussen bondskanselier Fritz von Papen en Adolf Hitler, die leidde tot Hitlers benoeming tot kanselier van Duitsland in 1932. Kurt von Schröder was partner in J.H. Stein in Keulen, die het zwartegeld beheerde voor Heinrich Himmler, het hoofd van de Nazi SS.

Schacht benoemde Schröder persoonlijk in het bestuur van de BIS.

Je zou bijna eindeloos door kunnen gaan, maar dit is voldoende om te laten zien hoe de internationale bankiers zichzelf zien als onderdeel van een elite. Zoals LeBor het verwoordde:

“Nationaliteiten waren irrelevant. De allesoverheersende loyaliteit was aan de internationale financiële wereld.”

De oprichting van de BIS, schreef LeBor, “was het hoogtepunt van de decennialange droom van de centrale bankiers, om hun eigen bank te hebben - machtig, onafhankelijk en vrij van bemoeizuchtige politici en nieuwsgierige journalisten.

Het mooiste van alles was dat de BIS zichzelf financierde en dat voor altijd zou zijn. voor altijd.”

De BIS werd een spil in het plan van het Keizerrijk om een economische en politieke dictatuur over heel Europa te vestigen en het te gebruiken als uitvalsbasis voor aanvallen op de Verenigde Staten.

Dit plan, dat zou leiden tot de Europese Unie en de Eurozone met één munteenheid, zou worden uitgebreid met de aankondiging, tijdens de Bilderberger bijeenkomst in 1968, van een “wereldbedrijf” project om de “verouderde” natiestaten te vervangen door corporatief management, als het middel om de wereld te regeren; en door de oprichting in 1971 van de Inter-Alpha Groep van Banken om “transnationale” financiën te stimuleren.

De BIS hielp ook bij de oprichting van de Europese Centrale Bank (ECB). De ECB kwam voort uit het Europees Monetair Instituut, waarvan de president, Alexandre Lamfalussy, algemeen directeur was geweest bij de BIS.

Vandaag de dag is de BIS sterk betrokken bij de strijd om financiële regelgeving.

De overheersende lijn is dat mondiale problemen mondiale oplossingen vereisen en dat de beste manier om die mondiale oplossingen te bieden supranationale overeenkomsten zijn waarbij nationale regels plaatsmaken voor mondiale.

Mondiale oplossingen die, het moge nu duidelijk zijn, in het voordeel zijn van de internationale bankenmassa, niet van het grote publiek.

Opnieuw beschermt deze kleine in elkaar grijpende cabal van financiers en elitisten hun eigen belangen en laten de rest van ons sterven.

Een van de randthema's in Tower of Babel is de betrokkenheid van de spionnen, beginnend met Allen Dulles van de OSS, met ook vermelding van Sir Frank Nelson, de Britse consul in Bern die later hoofd van de Special Operations Executive.

Naast Dulles, werden minstens twee andere mannen met directe connecties met deze BIS/fascistische operatie hoofd van de CIA.

Eén daarvan was George H.W. Bush, wiens vader Prescott Bush hielp Hitler te financieren. De andere was Richard McGarrah Helms, de schoonzoon van Gates McGarrah, de eerste president van de BIS.

Deze collusie tussen de bankiers en de spionnen vertegenwoordigt wat vroeger de “Bankiers CIA” werd genoemd. een weerspiegeling van de manier waarop de financiële en inlichtingendiensten van het Rijk samenwerken. Dit netwerk werd verder gevoed door het inlichtingennetwerk van de Rothschilds, die de bank voorzag van informatie over grote en kleine gebeurtenissen voordat het algemeen bekend was.

Denk daar eens over na als je de surveillanceoperaties van de NSA bekijkt, waarbij het spionageapparaat zich, onder het mom van de jacht op “terroristen”, tegen het publiek keert.

We hebben veel gevallen gezien waar dit surveillance/politie-staat apparaat is gebruikt om drugsdealers en andere kleine boeven te vangen, maar er gebeurt niets als het gaat om het vangen van de boeven van Wall Street.

Bedenk nu eens dat de Federal Reserve ook jou bespioneert. Eind 2011 verklaarde de Fed voornemens te zijn om gegevens van sociale netwerksites zoals Facebook en sociale netwerksites te monitoren en alle gegevens op te slaan.

De Fed vroeg bedrijven om hulp bij het opzetten van een systeem om “miljarden gesprekken te monitoren” en ‘het sentiment van een spreker of schrijver te bepalen’. De Fed wilde de om “crisissituaties aan te pakken, gesprekken continu te monitoren en de belangrijkste bloggers en beïnvloeders”. Voeg daarbij een CNET-rapport uit 2012 over een wetsvoorstel van Sen. Patrick Leahy (D-Vt.) die meer dan 22 instanties - waaronder de Federal Reserve - toegang zou geven tot de gegevens van Amerikanen, waaronder emails zonder rechtbank bevel.

Dat wetsvoorstel werd verworpen, maar de wens van de Fed om Amerikanen te volgen en de mogelijke ontvangst van de vruchten van ongrondwettelijk toezicht roepen een aantal verontrustende vragen op.

Wat doet de Fed precies met de informatie die ze verzamelt? Hoe mengt ze zich in de discussies? Doet ze dat stiekem?

De Fed is per slot van rekening de Amerikaanse tak van het apparaat dat wordt vertegenwoordigd door de Bank of England en de BIS.

Het is de belangrijkste beschermer en medesamenzweerder van de imperiale bankiers die fascistische bezuinigingen opleggen aan mensen, de overheid vervangen door bestuur, en schaamteloos van ons stelen om het oligarchische systeem te redden.

Binnenkort meer over de enorme invloed van de Rothschild familie bij al het bovenstaande.