De theorie waarop de zeer succesvolle en winstgevende middelen uit de psychofarmacologie zijn gebaseerd, je raad het al, is nooit onderbouwd met hard bewijs.

Of misschien toch, zo zou blijken uit “wetenschappelijke” studies … die werden betaald door de farmaceutische industrie.


Het volgende artikel is een bijdrage van Erick van Dijk:

Het moet toch zeker al een jaar of vijftien geleden zijn, een beetje in de begintijd van YouTube, dat ik een ruim 2 uur durende documentaire zag over de geschiedenis van psychiatrie. Ik was verbluft, geschokt … 

Zelf slachtoffer van menige depressieve episoden in mijn leven weet ik wat dit verschrikkelijke ziektebeeld, als je het zo mag noemen, betekent. Angstig zonder werkelijke aanleiding, diep verdrietig zonder precies te weten waarom, of juist wel. Het voelt alsof iets anders, iets duisters en zwaars, je faculteiten heeft overgenomen en je aanzet tot allerlei dingen die je niet wilt, waarvan je weet dat ze niet goed voor je zijn. Het nemen van overmatige risico’s. Het je volledig terugtrekken van alles en iedereen, omdat je anderen niet wilt opzadelen met je last. Je verliezen in het gebruik van alcohol of andere middelen. Maar je bent te zwak om enige weerstand te bieden. 

Het lijkt alsof jij daar ergens in een hoekje zit, machteloos en gedwongen om toe te kijken. Eenzaam. Met een fysiek voelbare pijn, maar anders dan de pijn die je kent als je met een hamer per ongeluk op je duim slaat. 

Ik raakte ergens gedurende mijn 18de levensjaar voor het eerst depressief. Jaren en een aantal depressies later, en inmiddels beschikkend over de nodig basiskennis van psychologie, bedacht ik dat ik waarschijnlijk als kind al depressief was, maar dat werd niet als zodanig herkend. Ik was lastig, moeilijk, abnormaal … 

Tijdens de eerste depressie in mijn volwassen leven wendde ik me tot de ziektekostenverzekeraar. Ik wist welk soort therapie ik wilde. Ik had een echt goede psycholoog nodig. Pech. Ik had een uitkering, zoiets werd niet vergoed. Ga maar naar de GGZ. Daar kreeg ik pillen maar het beviel me niks. 

Jaren later, ik was inmiddels gaan vertalen als soort van bezigheidstherapie tijdens weer een depressie, wat me iets van een voldoening gaf, vertaalde ik een boek van Jim Marrs. Naast een verbluffende opsomming van wat “medicijnen” kosten om te maken en wat een patiënt er uiteindelijk voor betaalt schreef Marrs ook over de bijwerkingen van de “geneesmiddelen” die bekend staan als antidepressiva. 

Naast het feit dat ze meestal niet genezen, ze vlakken je emotionele bandbreedte zodanig af dat je inderdaad geen verdriet meer voelt, maar ook geen vreugde. Je wordt er een emotionele pannenkoek van. Maar nog erger waren de bijwerkingen. En de moeite die het kost om er weer vanaf te komen, als je er al vanaf komt. Omdat er alleen gedaan wordt aan symptoombestrijding en niet de grondoorzaak wordt aangepakt komen de klachten vaak terug. Velen zijn veroordeeld tot levenslang gebruik. 

En dat is dan weer mooi voor de aandeelhouders van de farmareuzen. 

Echter, de theorie waarop de zeer succesvolle en winstgevende middelen uit de psychofarmacologie zijn gebaseerd, je raad het al, is nooit onderbouwd met hard bewijs. Of misschien toch, zo zou blijken uit “wetenschappelijke” studies … die werden betaald door de farmaceutische industrie. Da’s niet bepaald onafhankelijk … 

De volledige tekst van de ondertiteling is hier te downloaden.