Is dit wat er echt gebeurde in de oudheid?

Stukken glas in de woestijn van Egypte. Welk fenomeen zou ervoor kunnen zorgen dat de temperatuur van het woestijnzand oploopt tot meer dan 1800 graden Celsius?

Waarom is het zo moeilijk om te erkennen dat onze geschiedenis volledig anders is dan ons wordt geleerd op school en in de kerk of moskee?



Zeven jaar na de tests met atoombommen in Alamogordo in Nieuw Mexcixo gaf Dr. Robert Oppenheimer, de vader van de atoombom, college, toen een student hem vroeg of dit de eerste tests waren geweest met atoombommen. Oppenheimer antwoordde toen: “Ja, in de moderne tijd”.

Deze zin die eigenlijk toen niemand begreep, was een zinspeling op oude Hindoeteksten die een apocalyptische ramp beschrijven die niet overeenkomt met vulkaanexplosies of dergelijke gebeurtenissen. Oppenheimer die actief het oude Sankrit bestudeerde, refereerde met zijn zin ongetwijfeld aan een passage in de Bhagavad Gita die een wereldwijde ramp beschrijft, veroorzaakt door “een onbekend wapen, een straal van ijzer”.

Alhoewel het de wetenschap ongetwijfeld een ongemakkelijk gevoel zal bezorgen om over atoombommen te spreken van ver voor onze beschaving, is het een feit dat bewijs over de realiteit van dit fenomeen zich overal op deze planeet aan ons vertoont.

Woestijnglas

Het bewijs voor het bestaan van eerdere atoomwapens komt niet alleen uit de Hindoeteksten, maar ook uit het verglaasde zand van een aantal woestijnen op aarde. De vreemd gevormde siliconen kristallen lijken veel op dezelfde fragmenten die werden gevonden na atoomexplosies in Alamogordo.

In december 1932 reed Patrick Clayton, een onderzoeker van de Egyptian Geological Survey, tussen de zandduinen van de Grote Zand Zee, dichtbij het Saad Plateau in Egypte, toen hij knarsen hoorde onder de wielen. Toen hij onderzocht wat dit veroorzaakte vond hij grote stukken glas in het zand. Deze ontdekking trok de aandacht van geologen over de hele wereld en hiermee werd het zaadje geplant voor één van de grootste wetenschappelijke enigma’s van deze tijd. Want, welk fenomeen zou in staat zijn om het woestijnzand te laten stijgen tot een temperatuur van meer dan 1800 graden Celsius, wat nodig is om deze grote platen van geel/groen glas te maken?

Albion W. Hart, één van de eerste wetenschappers die promoveerde aan de The Massachusets Institute of Technology, observeerde toen hij door de White Sands testgebieden in Alamogordo reed, exact dezelfde stukken glas, achtergebleven na de atoomexplosies, als die hij 50 jaar daarvoor had geobserveerd in de Afrikaanse woestijn. Alleen… om de stukken glas te maken zoals die in de Afrikaanse woestijn voorkomen, zou er een atoomexplosie nodig zijn die 10.000 keer krachtiger was dan die in Nieuw Mexico.

Veel wetenschappers hebben getracht deze vorming van glas te verklaren in verschillende woestijnen zoals in Libië, de Sahara, de Mojave woestijn en nog andere plaatsen, als producten van een geweldige meteorietinslag. Echter, vanwege het ontbreken van enige krater in de woestijnen aldaar, houdt deze theorie geen stand. Ook door gebruik te maken van satellieten en sonar is men er niet in geslaagd gaten te vinden die zouden kunnen wijzen op een meteorietinslag.

Bovendien heeft het glas zoals dat gevonden is in de woestijn van Libië een doorzichtigheid en zuiverheid (99%) die niet voorkomt als glas ontstaat als gevolg van een meteorietinslag. Wetenschappers zeggen nu dat deze meteorieten dan waarschijnlijk ontploft zijn voordat ze konden inslaan, een beetje zoals dat gebeurt is bij Toengoeska in Siberië.

Ook deze theorie houdt geen stand omdat in Libië op twee verschillende plaatsen dit soort glas werd aangetroffen en de kansen dat er twee meteorieten zouden zijn geweest zo dicht bijelkaar, is wel heel onwaarschijnlijk. Bovendien verklaart het ook niet de afwezigheid van water in het Libische glas, hoewel men aanneemt dat het gebied 14.000 jaar geleden over een overvloedige watervoorraad beschikte.

De rampzalige gebeurtenis in Mohenjo Daro

Deze stad waar de hedendaagse cultuur in de Indus Vallei vandaan komt, is een groot raadsel. De rotsen van de overgebleven ruïnes zijn gedeeltelijk gekristalliseerd, samen met haar vroegere inwoners. De overgebleven teksten uit de oudheid spreken over een periode van zeven dagen dankbaarheid ten aanzien van vliegende objecten, Vimana’s genaamd, die het leven van 30.000 inwoners zouden hebben gered.

In 1927, jaren nadat de ruïnes voor het eerst waren ontdekt, werden er 44 skeletten gevonden aan de rand van de stad. De meerderheid van deze skeletten lag op straat met het gezicht naar beneden en hielden elkaars handen vast alsof er een geweldige plotselinge ramp de stad had getroffen. Een aantal van deze skeletten bevatten een grote dosis radioactieve straling, hetgeen volkomen onverklaarbaar lijkt. Veel experts geloven dan ook dat Mohenjo Daro een absoluut bewijs is van een nucleaire ramp, tweeduizend jaar voor Christus.

En het is niet alleen in Mohenjo Daro waar sporen worden aangetroffen van nucleaire explosies. Er zijn tientallen gebouwen uit de oudheid waar stenen zijn samengesmolten met rotsen, iets wat door de wetenschap niet kan worden verklaard.

Dit komt voor in heel oude forten en torens in Schotland, Ierland en Engeland, de Turkse stad Huyuk, Alalakh in het noorden van Syrië, de ruïnes van de zeven steden in Ecuador, steden tussen de Ganges rivier en de heuvels van Rajmahal in India en gedeeltes van de Mojave woestijn in Amerika.

Er waren vroeger buitenaardsen op deze planeet, er waren hier hele oude en hoogstaande beschavingen voor ons en er hebben vreselijke oorlogen gewoed met nucleaire wapens. Voor ons is dit duidelijk, de bewijzen liggen overal op aarde verspreid. Jammer, dat “men” besloten heeft dat de wreldbevolking haar ware geschiedenis niet mag kennen.

Bron: Before it's News  
 

Eerdere artikelen:

Meer bewijs voor nucleaire oorlog in het verleden
Nucleaire oorlog in het historische India

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl