In de Amerikaanse staat Oklahoma zijn 78 kinderen zoekgeraakt en niemand geeft enige uitleg.
Zij waren in handen van het Amerikaanse Department of Human Services (DHS), vergelijkbaar met onze Jeugdzorg.
Op diverse fronten rijzen nu vragen hoe zoiets in 's hemelsnaam mogelijk is. Naar nu blijkt gebeurt het niet alleen in Oklahoma, maar door het gehele land.
Nergens is te achterhalen wat er met deze kinderen is gebeurd; ze lijken wel opgelost in lucht. De verantwoordelijke instantie, DHS, zegt dat ze geen fouten hebben gemaakt en dat er in het geheel niets aan de hand is. Geen fouten en alleen al in Oklahoma 78 kinderen zoek?
De DHS komt met een verklaring waarin ze zeggen dat deze kinderen zijn “weggelopen” of, zoals ze dat daar noemen, “runaways” zijn en dat ze niet zijn ontvoerd.
Al deze kinderen stonden onder toezicht van de DHS ten tijde van hun verdwijning. Wat als deze kinderen waren verdwenen als ze gewoon bij hun ouders en onder hun verantwooderlijkehid hadden gestaan en dit was gebeurd? Dan was de onderste steen boven gehaald om uit te vinden wat er aan de hand was. Nu dit voorvalt terwijl ze onder toezicht van de staat staan wordt er helemaal niets ondernomen. Waarom niet?
Te bedenken dat waarschijnlijk de meeste van deze kinderen bij hun ouders vandaan zijn gehaald omdat deze niet goed voor hen zouden zorgen. In dit proces zijn ook de rechtbanken betrokken. Dus, waarom worden deze niet ingelicht als er kinderen zijn verdwenen?
Allemaal vragen die ondermeer ook worden gesteld door Dave Hodges. Iemand die ook zelf vroeger heeft gewerkt in de geestelijke (jeugd)gezondheidszorg en die verder stelt dat als de DHS niet gerund wordt door een compleet stel idioten, hier simpelweg sprake is van zware criminaliteit.
Volgens hem klopt de manier waarop ze omgaan met deze vermiste kinderen (ook administratief) niet. Er is bij niemand iets gemeld en volgens Hodges had er in alle gevallen van vermissing een (crimineel) onderzoek moeten volgen naar wat er precies was gebeurd.
Doordat er niets van dat alles is gebeurd, tegen hun eigen procedures in (procedures die Hodges kent vanuit zijn verleden), vermoedt hij dat er een diepere achterliggende criminele reden aan ten grondslag ligt, omdat dit eerder is gebeurd.
Dat wat we nu zien met de DHS is volgens Hodges niets nieuws. De zogenaamde “seks rings”, netwerken van kinderhandel en misbruik, gebruiken heel vaak overheids- of goede doeleninstellingen als dekmantel. Hierdoor zijn ze voor het oog gewoon zichtbaar als iets heel anders dan waarvoor ze in werkelijkheid worden gebruikt. In het Engels noemen, “They are hidden in the plain light of day”.
Als voorbeeld noemt hij de beroemde Penn State Case, waarbij een centrale rol was weggelegd voor de footbalcoach Jerry Sanduski. Volgens hem denkt het merendeel van de Amerikanen dat met de arrestatie en de veroordeling van Sanduski deze zaak was opgelost.
Niets is minder waar. De zaak Sanduski werd heel snel afgerond om verder onderzoek te voorkomen, want dan was men terechtgekomen bij de werkelijke omvang van dit soort pedofilie en seksueel misbruik. Dan was men erachter gekomen dat deze netwerken nog steeds volledig opereren, voor zoals ze noemen “fun and profit”. Het “plezier” van de rijken en machtigen en de “winst” voor de handelaren.
Dat deze lijnen naar de top lopen is algemeen bekend, zowel in Amerika, Engeland en vooral ook ons eigen land. Volgens Hodges geeft het geval van de 78 vermiste kinderen in Oklahoma de Amerikaanse bevolking nu feitelijk de kans om een (onafhankelijk) diepgaand onderzoek te eisen, waardoor misschien eindelijk dit soort perverse praktijken een halt kan worden toegeroepen.
Volgens de website missingkids.com verdwijnen er ieder jaar wereldwijd 800.000 kinderen, dat zijn er 2.185 per dag. Dag in, dag uit. De zich onaantastbaar wanende pedofielen en hun handlangers lachen de wereld uit. Ondertussen woekert deze epidemie verder. Overal worden de kinderen “gescoord”. Op eigen bodem, maar ook in de onuitputtelijke voorraden van Azië en landen als Brazilië.
Gelukkig begint er nu wereldwijd eindelijk meer aandacht te komen voor de praktijken van dit uitschot en zullen zij niet eeuwig weten te ontkomen.
Bronnen:
Dave Hodges
Activist Post