De lange weg naar vrijheid

staatsterruer NederlandEr zijn twee manieren om te proberen om te gaan met de steeds verder toenemende staatsterreur.

De eerste is hier blijven en proberen te overleven en de tweede is om te proberen elders alsnog een stuk vrijheid te vinden.



In reactie op onze vraag waar voor iedereen de persoonlijke rode lijn ligt, ontvingen wij het volgende van een lezer (dank!). Een lezer die al 20 jaar geleden tot de ontdekking kwam dat onze overheid een wolf in schaapskleren is en er daarom voor heeft gekozen om ergens naartoe te gaan waar de tentakels van dit monster niet langer vat op hem hebben.

Hij schrijft het volgende:

Mijn leven lang heb ik onder de radar geleefd. Met onder de radar bedoel ik, zoveel als mogelijk uit het zicht van de staat. Dat ging redelijk goed tot eind jaren 90, begin 2000 Nederland van alle kanten dichtgetimmerd werd. Het werd steeds moeilijker om uit handen van de staat te blijven. Eerst kreeg ik de belastingdienst achter mij aan vanwege een fout door hen gemaakt waarvan ik moest bewijzen dat zij fout zaten. Ik verdiende in die tijd een beetje geld met het geven van Tai Chi lessen en stond van maart tot december op verschillende braderieën met Aziatische snuisterijen. Ik verdiende net genoeg om uit de kosten te komen en om van te leven. Maar een fout in de belastingaangifte die ik gemaakt had doordat zij mij onjuiste informatie hadden verstrekt resulteerde in een enorme aanslag en boete. Een ingewikkeld verhaal dat ik hier niet uit ga leggen, maar uiteindelijk deed het les geven mij financieel de das om. Daarop volgden een aantal zeer zware jaren in het teken van armoede en strijd en heeft mij uiteindelijk ook mijn huwelijk gekost. Daardoor werd ik een tijdje dakloos en woonde samen met mijn zoontje in een tent en in de auto.

Uiteindelijk kregen wij een klein flatje. Ik werd de schuldsanering in gedwongen. Maar fijn was dat ik mijn zoontje tenminste weer een leven met wat vastigheid kon geven. Ik aanvaarde mijn gevangenschap met de bedoeling de tijd uit te zitten om ons daarna zo snel mogelijk weer uit de klauwen van de instanties te bevrijden. Maar dat bleek vies tegen te vallen. Ik kreeg een beetje leefgeld en mocht ondertussen niets doen om in eigen inkomen te voorzien. Mensen vroegen mij soms wat ik deed voor de kost. Ik antwoorde dat ik kuilen groef betaald door de staat. Kuilen graven? Vroegen zij dan. Ik zei dan, ja, kuilen graven in mijn bank. Je weet wel, twee kuiltjes die met de jaren steeds dieper worden. Zitkuiltjes. Nu ja, mijn zoontje ging dus weer naar school en al snel werd ik daarheen geroepen en kreeg te horen dat hij ADHD had. Ik moest toch eens een dokter bezoeken. Ik weigerde natuurlijk omdat ik in zulke dingen niet geloof en omdat ik niet wil dat mijn zoontje kapotgaat aan amfetamine gebruik. Dat vertelde ik de school dan ook. Het lange verhaal zal ik iedereen besparen want ik kan er een boek over schrijven. Maar dit was het begin van een lange lijdensweg omdat de ene naar de andere hulpverleenster (altijd vrouwen) op mijn dat gestuurd werd. Dit alles in samenwerking tussen school en gemeente. En ik had geen keuze. Het was immers vrijwillig maar niet vrijblijvend. Ik heb gevraagd wat dit betekende, maar tot vandaag zijn zij mij het antwoord daarop nog steeds schuldig. Dodelijk vermoeiend was die tijd.

Ik moest lullen als Brugman om mijn zoontje uit de klauwen te houden van de hulpverlening, maar de ene was de deur nog niet uit en de volgende stond alweer voor de deur. Van alles werd er uit de kast gehaald en steeds werden er weer nieuwe redenen verzonnen om mijn zoontje een of ander hulptraject in te duwen. Ik kreeg een ongeluk in die tijd. Ik verbrijzelde mijn voet na een ongelukkige val. Ik kreeg schroeven en pinnen in mijn voet en had ontzettend veel pijn. Ik kreeg morfine tabletten, maar daar werd ik zo wappie van dat ik thuis tot niets meer in staat was en mij kapots chaamde voor mijn zoontje. Al snel besloot ik daar mee te stoppen en ik ging wiet roken in combinatie met paracetamol om de pijn te bestrijden. Dat hielp heel goed moet ik zeggen. Mijn pijn was redelijk te verdragen en vooral mijn leven werd dragelijker, wat de allergrootste winst was.

Maar in de schuldsanering werd wiet al snel te duur en de arts wilde het mij niet voorschrijven. Dus ik besloot een klein tentje te zetten om zelf mijn plantje te kweken. Twee plantjes groeide ik. Dat had ik zo berekend zodat ik de hele tijd kon roken tot de volgende oogst klaar was. Maar mijn bovenbuurman kreeg er op een of andere manier ‘lucht’ van en hij stuurde de politie op mij af. Ik raakte gelukkig door mijn miserabele toestand mijnflatje niet kwijt, maar er werd een melding gedaan bij veilig thuis omdat zij vonden dat ik mijn zoontje in gevaar had gebracht door de aanwezigheid van een ‘brandgevaarlijke kwekerij en de aanwezigheid van drugs in zijn bijzijn. Tja, zij zien natuurlijk liever een vader die onder de opiaten zit. Maar dat is dan weer legaal want van de dokter.

Intussen baalde mijn buurman dat ik niet uit huis werd gezet en hij begon dingen van ons te vernielen en constant, vooral ‘s nachts, kabaal te maken. Mijn brievenbus dichtlijmen, de fietsband van mijn zoontje leeg laten lopen zodat mijn zoontje te laat op school kwam. Zijn skelter werd in die tijd ‘gestolen’. Hij bedreigde mijn zoontje en hij spoog naar hem en probeerde hem van de trap te duwen waar ik aangifte van heb proberen te doen bij de politie, maar de aangifte werd geweigerd.

Toen, na een lange terreurcampagne van de buurman en weer een fysieke aanval op mijn zoontje kwam het tot een handgemeen tussen de buurman en mij waarna hij zich voor zijn verwondingen in het ziekenhuis moest laten behandelen. Tja, ik kan nu eenmaal vechten en hij maakte de vergissing door te denken dat hij sterker dan mij met mijn gebroken voet was. Nu ja, ik werd dus meegenomen door de politie. Weer een melding bij veilig thuis en ik werd veroordeeld tot een werkstraf van 150 uur en toezicht van reclassering. Mijn zoontje werd depressief en wilde en kon niet meer naar school. Ik hield hem daarop thuis en deelde de school mee dat mijn zoontje overspannen was. Hierop volgde een melding bij de schoolinspectie en alweer een melding bij veilig thuis, plus nog een melding bij hen via de reclassering.

Ik voelde de bui al hangen. Zij wilden hem bij mij weghalen. Daar was ook al mee gedreigd door veilig tuig. Mijn zoontje zou de komende maandag weer op school verschijnen onder druk van de inspectie. Ik dacht, als ik hem naar school stuur dan halen zij hem op en zie ik hem nooit meer terug. Toen hebben wij maandag ochtend in alle vroegte onze spullen gepakt, (dat wat wij mee konden nemen), Ik heb een paar goede vrienden gecharterd om mijn woning leeg te halen en mijn spullen op te slaan, en wij zijn in alle stilte het land ontvlucht richting zuid Europa.

Wij leven nu off the grid. Staan nergens ingeschreven. Ik verdien soms met een klus hier en daar en doe soms een remote job progammeren of ik pentest software. Ik heb een tijdje gezworven maar ben nu bezig met een klein huisje op te knappen via een goede vriend van mij redelijk ver verwijderd van de samenleving. Dan kan ik mijn groentes verbouwen. Misschien een paar kippen erbij en een geit. En ondertussen mijn progammeer en pentest werk blijven doen. En voor de rest zien we wel hoelang dat goed gaat. Als het tijd is om verder te gaan dan gaan we verder. Geen school meer voor mijn zoon want dat zijn verschrikkelijk gevaarlijke hersenspoelfabrieken. En met de maatschappij willen wij niets meer te maken hebben. Als ik sterven moet doe ik dat staand en niet op mijn knieën.

Ik behoud mijn menselijke trots en onafhankelijkheid tot mijn laatste adem. En voor de rest laten wij de hemel ons geven zolang zij geeft in het volste vertrouwen dat de hemel voor al wat leeft zorgen zal, dus ook voor ons. En het loslaten van de dwang gevangenis die wij mensen voor elkaar gemaakt hebben en het met open armen ontvangen van wat het leven ons geeft heeft ons ontzettend veel licht gebracht en gelukkig gemaakt en ons een waar gevoel van vrijheid gegeven.

Het enige waar wij gewaar van zijn is dat als de maatschappij weer te dichtbij komt, wij weer verder moeten trekken.

Blijf lopen! Zij Buddha. Groet en dank

En dan nog de volgende toevoeging:

Ik ben erg achterdochtig geworden na de hele narigheid in Nederland. Ik heb een vrijstaand huisje gevonden met wat grond erbij. Ik wil weg uit de steden, uit de buurt van te veel mensen, en zo veel als mogelijk een zelfvoorzienend bestaan opbouwen. En ons natuurlijk zoveel als mogelijk voor het boze oog van de maatschappij verbergen.

Er staat ons mensen de komende tijd een heleboel ellende te wachten. Zoals Rutte al zei: We zijn nog niet eens aan het begin van het begin. Dus de eindstreep is nog lang niet in zicht. Ik ben niet alleen weggegaan voor mij en mijn zoon, maar ik ben ervan overtuigd dat het onze taak is om de mensen te behouden. Want zij zijn op onze zielen uit en wij moeten dat koste wat kost behouden willen wij blijven bestaan.

Ik ben dus op een missie. Wij mogen niet verloren gaan. En er is verschrikkelijke haast bij. We hebben geen tijd meer voor smoesjes en uitstel. Het is nu of nooit. Ik wist dit van kinds af aan al. Vandaar dat ik de keuzes maak die ik nu maak. Ik heb altijd geweten dat ik nog tijdens mijn leven hier deze keuzes zou moeten maken. De enige manier is om in beweging te blijven. Telkens klaar om te vertrekken. Blijf lopen! Dat leerden de wijzen ons.
Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl