Bijna iedereen volgt tegenwoordig bepaalde kanalen en we zijn gewend dat daar regelmatig nieuwe dingen verschijnen.

Als het dan opeens stil wordt, dan vragen wij ons af wat er aan de hand kan zijn.


Het volgende is een bijdrage van Erick van Dijk:

Waarde lezer, het is al weer een tijd geleden dat ik een video heb uitgebracht. En hoewel ik mezelf geenszins belangrijk acht kan ik me voorstellen dat er wellicht lezers zijn die zich afvragen of er iets gebeurd. Zelf heb ik dat namelijk wel, als ik een kanaal lange tijd heb gevolgd en plotseling heerst er stilte. Ook al ken ik hen niet, er bouwt zich toch een bepaalde verwantschap op. Zo voel ik naar jullie, de lezers, toch iets van een verantwoordelijkheid om weer van me te laten horen. Iets van een verklaring.

Eerlijk gezegd ontbreekt het me al enige tijd aan inspiratie. En het is juist inspiratie, dat iets bij me binnenkomt en me raakt, die me aanzette tot het vertalen van video’s die ik voor iedereen belangrijk acht.

Want alles draait om informatie. Je (voorlopige) conclusies zijn immers zo goed als de informatie waarover je beschikt om tot zo’n conclusie te komen. Je kunt geen wiskundesom oplossen als je slechts beschikt over de kennis van optellen en aftrekken.

De afgelopen weken heb ik mijn gebruikelijke kanalen afgestruind, maar er was niets dat me triggerde. Ik volg zijdelings de ontwikkelingen aan de verschillende fronten in Oekraïne. Ik luister naar Scott Ritter en Douglas McGregor die hun gefundeerde visie op de explosieve situatie in het Midden Oosten geven. Het is hetzelfde oude verhaaltje. Oorlog. Grote woorden. En woorden zijn als kogels. Eenmaal afgevuurd gaat een kogel niet terug in de loop. Dreigingen over en weer. “Als jullie dit doen dan doen wij dat.” En liever miljoenen in het ongeluk storten dan persoonlijk gezichtsverlies te leiden.

Zo gaat dat mijn hele leven al. Geboren in 1965. Twee jaar later de Zesdaagse Oorlog. Wie waren toen de strijdende partijen? Egypte, Syrië en Jordanië. Tegen? Israël. Als kind hoorde ik nog regelmatig over de PLO, de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie. Het is een uitermate langdurig en en ingewikkeld conflict. Dat heb je wel vaker met oorlogen …

481. Op Wikipedia staat een lijst van alle opgetekende oorlogen die wereldwijd werden uitgevochten. Ik ben net een kleine tien minuten bezig geweest om ze te tellen. 481, waarvan 74 gedurende mijn verblijf als ziel in dit lichaam … Het gaat het voorstellingsvermogen ver te boven om een indruk te krijgen van de totale negatieve gevolgen voor de mensheid. De levens verloren. De financiële kosten van de strijd. En, op een hoger plan, het totaal aan negatieve vibraties die voortkwamen uit de gegenereerde angst en de gruwelen van oorlog. “War … What is it good for? Absolutely nothing! Listen to me!” Maar niemand luisterde.

Naast voortdurend conflict in het Midden Oosten, met Israël als spil, was er ook nog de oorlog in Vietnam, nog afgezien dat de Tweede Wereldoorlog nog nagalmde. Ik herinner me mijn vader die door het toen schaarse televisieaanbod zapte, al bestond dat woord toen nog niet. Je had Nederland 1 en 2, BRT (Vlaamse publieke omroep), en drie Duitse zenders. ARD, ZDF en WDR. Die eerste twee waren als Nederland 1 en 2, maar de WDR was anders. Geen entertainment maar sociaal maatschappelijke beschouwing. Verschillende avonden per week zag ik dan kort zwart-witbeelden uit die oorlog, toen inmiddels dertig jaar in het verleden. Maar nog steeds niet verwerkt. En dat was nog maar één oorlog. Van die 481 …

Later, een aantal jaren in mijn volwassen leven, raakte ik geïnteresseerd in psychologie. Iedereen gedraagt zich in wakende toestand immers altijd en overal. Wat zijn factoren die mensen aanzetten tot een bepaald gedrag? En dan vooral, tot het meest verwerpelijke en verderfelijke gedrag? Vooral als dat gedrag zo ver af staat van hoe je zelf bent? Ik wilde proberen het te begrijpen.

Vanuit psychologisch oogpunt keek ik vele documentaires en films waarin de psychopathische geest centraal stond. Over seriemoordenaars. En over de verschrikkingen van oorlog voor het individu. Je moet er aardig sterk voor in je schoenen staan, maar ik wilde niet wegkijken. Ik wilde het begrijpen. Deze informatie was daarvoor noodzakelijk. Het was mentaal zwaar. Al dat persoonlijk leed. De pijn. De ellende. De onzekerheid. Het verteert je langzaam van binnen.

De laatste tijd, de huidige conflicten volgend, merkte ik dat al die domme oorlogstaal van een paar stoere mannetjes, zich ogenschijnlijk niet bewust van de mogelijke consequenties van hun grote woorden voor ons, de gewone mensen die helemaal geen oorlog willen, te diep door begon te dringen. Tegelijkertijd leek de mentale weerstand die me al die tijd geestelijk gezond heeft gehouden minder te zijn. Gaten in de verdediging.

En dat is het. Ik zie het. Ik voel het. Ik moet me weren tegen de negatieve vibraties die door dit alles worden verspreid. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik in een depressie geraak, mede om die reden. Alle leed van de wereld op mijn schouders. Het leven is een marathon, geen sprint.

Nog afgezien van het feit dat vertalen tijd kost. Tegen de tijd dat ik iets uit de actualiteit heb vertaald en ondertiteld is het alweer achterhaald. En nog afgezien van het feit dat het eerste slachtoffer in elke oorlog de waarheid is.

Dus volg ik het nieuws voor zover ik het kan verdragen en doe dan dingen van een hogere trilling. Even aansterken. Maar dit is niet het einde. Als alles goed gaat komt er binnenkort een volgend deel in de reeks “De Machtspiramide.” Ik meld me wel weer.