Er zou s’nachts een duivel ronddwalen en op jacht zijn naar de zielen van stervelingen. Zorg dat je voor het vallen van de avond thuis bent, zo was de waarschuwing.
Het volgende artikel is een bijdrage van Yvonne Besse.
De duivelszetel of een alienzetel?
Het geheim van de Languedoc.
Verloren in tijd.
Lieve lezers en lezeressen,
In de vorige column schreef ik dat Saunière de pastoor van Rennes-le-Château druk bezig was met twee duistere issues. Het vinden van een schat en het ontrafelen van een geheim. Alles speelt zich af binnen adellijke families en het kost hem uiteindelijk zijn leven. Het gebied waar Rennes-le-Château ligt, speelt een grote rol en Saunière zwerft dagelijks rond opzoek naar iets of iemand en verzameld stenen. Het pad dat Saunière dagelijks volgt gaat richting Rennes-les-Bains. Tijdens mijn bezoek aan het gebied in 2010, ben ik natuurlijk ook daar even wezen rondkijken.
Rennes-les-Bains bestaat al sinds de romeinse tijd en werd toen al druk bezocht vanwege zijn warme waterbronnen. De romeinen bouwde er een badhuis en de restanten ervan zijn nog steeds aanwezig. Het dorp heeft veel meegemaakt door de eeuwen heen. De geschiedenis van de Visigoten, het Merovingisch rijk en in de eeuwen die volgden natuurlijk ook de vervolging van de Katharen.
Het is nu een klein dorp dat van het toerisme leeft en vele kunstenaars hebben zich daar gevestigd. Overdag ademt het dorp rust uit en de mensen hebben geen haast, maar als de avond valt komt er een andere sfeer. Oude verhalen drukken nog steeds een stempel op het gebied. Er zou s’nachts een duivel ronddwalen en op jacht zijn naar de zielen van stervelingen. Zorg dat je voor het vallen van de avond thuis bent, zo was de waarschuwing. Natuurlijk gelooft de moderne toerist dat niet, maar toch verdwijnen er soms mensen in het gebied en deze worden nooit meer teruggevonden.
Dan is er nog een vreemd uitziende rots. De duivelszetel genaamd. Natuurlijk moest ik die ook bekijken. Via de achtertuin van één van de bewoners loop je naar een pad dat je naar de berg brengt. Het is denk ik een half uur klimmen en dan sta je bij de zetel. Buiten dat er een vreemde energie hangt, is er natuurlijk een prachtig uitzicht en het zicht rijkt tot aan de berg Bugarach. De zetel is een groot granieten blok met een vierkant uitgehakt stuk dat als stoel bedoeld is. Dat de stoel van de duivel is, komt hoofdzakelijk door de oude verhalen. Maar er is tegenwoordig een andere verklaring. Het zouden buitenaardse entiteiten zijn die rondspoken. De duivel is verandert in een alien. Wat nu? Is het dan een alienzetel? Het werd dus tijd voor een praatje met de lokale bewoners. Wat is hun verhaal?
Op het terras dat Rennes-les-Bains rijk is, komen in de namiddag de bewoners bijeen voor hun wijntje en dagelijkse praatje en na een uurtje ben ik al heel wat wijzer. Maria Magdalena speelt een grote rol in het gebied en was een heilige voor de Katharen. Zij wordt als heel belangrijk gezien en het wordt voor waar aangenomen, dat ze in het gebied heeft geleefd. Saunière had ook het kerkje ingewijd aan Maria net zoals de tempeliers in het jaar 1059. Hij liet haar zelfs afbeelden op het altaar. Zij was volgens de verhalen de bewaakster van de heilige graal. Dat is interessant. Dat linkt ook weer aan de tempeliers. Was dat de schat die Saunière zocht, de graal? Volgens de legende is Maria begraven in de berg Pech Cardou waar Rennes-Les-Bains tegenaan ligt en wordt ze bewaakt door de tempeliers. Zou Saunière opzoek zijn geweest naar haar graf en heeft hij het willen beschermen door de stenen van het pad te verwijderen? Hij heeft met deze stenen in de tuin van de kerk een grot gebouwd en daar een beeld van Maria in geplaatst. Een hint voor de ingewijden?
Maar er kwam nog een interessant verhaal voorbij. Er zouden in het gebied ruimteschepen verborgen liggen. In de berg Bugarach zou een ufo-basis zijn ondergebracht. De duivel die in het gebied rondspookte wordt ook daar vaak waargenomen en er ging een verhaal rond dat hij vergezeld wordt door vreemd uitziende wezens. Het zouden buitenaardsen zijn die in de berg wonen en op het einde van de wereld wachtten, want dan zou de berg zich openen. De bewoners zien tegenwoordig met regelmaat ufo’s rond de berg vliegen en na een paar wijntjes werden de verhalen nog spannender.
Toch is er wat vreemds aan de hand met de berg. Vanaf de plek waar de duivel of alienzetel staat kon ik de berg zien, maar hij is ook afgebeeld op het schilderij van Poussin. Dat kan geen toeval zijn. Daar komt bij dat de aardlagen niet kloppen. De oudste laag ligt namelijk bovenop. Deskundigen verklaren dat de bergtop ooit door een vulkanische uitbarsting omhooggestuwd is en daarna omgekeerd teruggevallen is. Dus de Bugarach is een slapende vulkaan met daarin een ufo-basis? Zou Saunière misschien een ufo gevonden hebben en daardoor van zijn geloof zijn gevallen? Ik kan me niet voorstellen dat het graf van Maria of het vinden van de graal hiertoe heeft geleid.
Het jaar 2012 kwam dichterbij en vele doemscenario’s beschrijven het eind van de wereld. Ik zit thuis voor de tv en het journaal brengt de Bugarach inbeeld. Het dorp onderaan de berg werd overspoeld door mensen die stellig geloofden dat de ufo’s, binnen in de berg, hun enige redding zouden zijn. Door gebrek aan hotels en pensions verplaatsten de reddingzoekenden hordes zich naar de voet van de berg en kampeerden er vrijelijk op los. Het leger moest eraan te pas komen om de mensen te verwijderen, maar sommige klommen de berg op. Chaos alom. Natuurlijk ging 2012 voorbij, er gebeurde niets en de rust keerde terug. Flauwekul, riep iedereen, die mensen zijn allemaal gek!
Maar was dat wel zo? Ik haalde mijn foto’s tevoorschijn die ik verzameld had voor het onderzoek van mijn boek en keek naar een afbeelding. In de kerk van Carcassonne kwam ik een vreemd uitziende grafsteen tegen en net als de grafsteen van Marie op het kerkhof van Rennes-le-Château, vertelde deze steen ook een verhaal. Het was een grafsteen van een tempelier met een afbeelding van een schedel en beenderen met daaraan verbonden een ufo. Nou en, zou je kunnen zeggen, dat kan toch. Ja, dat kan zeker, maar niet als de steen al een paar honderd jaar oud is.
Wordt vervolgd.