De menigte raakte in een soort van trance en het gedicht begon te leven. In het geestesoog van bewoners kwam een beeld van: bomen in bloesem, frisse stroompjes, fluitende vogels en nesten vol eieren. Het gedicht riep bij de bewoners een visualisatie op van een nieuwe lente. Dit was hogere magie.
Het volgende artikel is een bijdrage van Yvonne Besse.
Het geheim van de Languedoc.
Verloren in tijd.
Lieve lezers en lezeressen,
Ik sta bij het monument onderaan de berg Montségur en kijk naar de afbeelding die gelijk is aan de afbeelding op de grafsteen van een tempelier in de kerk van Carcassonne. Aan de achterzijde van het monument zie ik een Maltezer Kruis dat een symbool is dat wordt geassocieerd met de Orde van de Tempeliers, en zoals we inmiddels weten, waren zij één van de beroemdste en meest raadselachtige militaire ordes van de Middeleeuwen. Wat ook interessant is, is dat het stadje Minerve in Zuid-Frankrijk ook een herdenkingslogo van de Katharen heeft. Het is een afbeelding van een duif, uitgehouwen in een ronde steen. Opvallend hieraan is dat de naam Minerve, zoals het stadje heet, ook een naam was van één van de burchtmoeders van het oude Atlant. Ook hier dus weer een overeenkomst. Volgens de oude verhalen waren de burchtmoeders verspreid over Nederland, België en Frankrijk. Dit ten gevolge van de vele aanvallen van de Magiers. Legende of niet, het is een interessante loop door de geschiedenis waar wij niet veel over lezen. Maar binnen bepaalde occulte groepen, de symboliek er wel naar verwijst.
Ik kijk naar boven en zie de ruïne die ooit een machtige burcht was die de mensen tijdens de Albigenzische Kruistocht van veiligheid voorzag. Er is al veel geschreven over de Katharen en er zijn vele verhalen over wat er zoal is gebeurd boven in de burcht tijdens de belegering door de inquisitie. Als je oude legendes, mythes en verhalen bij elkaar legt krijg je een bepaald beeld van de laatste nacht van de Katharen op de berg Montségur. Dit is mijn beeld van 16 maart 1244:
De lentewende brak aan en de bewoners kwamen tegen de schemering van de avond buiten bij de burcht bijeen. Deze lentewende had een nare bijsmaak. De normaal zo vrolijke viering van de lente werd overschaduwd door het kwaad dat voor de deur stond. De bewoners verzamelden zich op de binnenplaats en kwamen in een cirkel om de Moeder heen staan. De bewoners hadden hun volledige voorraad aan kaarsen en oliën opgemaakt, in de wetenschap dat er nooit meer een lentewende viering zou plaatsvinden in de citadel. Het branden van de honderden kaarsen en de vele zoete oliën gaf de laatste nacht in de citadel iets magisch.
Er werd gewacht op het zichtbaar worden van de volle maan. Toen deze hoog boven de citadel in de lucht hing, deed de Moeder voor de laatste keer de rituelen die bij de viering hoorden en ze riep de vijf elementen aan. Er brandde een vuur in het midden van de cirkel en boven het vuur hing een ketel met water. Dit vertegenwoordigde de vijf elementen. Het hout voor het vuur was het element aarde, het vuur was element vuur, de zuurstof voor de verbranding van het hout was het element lucht en water stond voor het element water. Deze vier elementen samen vormden het vijfde element, want door de verhitting van het water kwam er een energie vrij. De Moeder had het hout aangestoken en sprak een spreuk uit over de vlammen.
Zij hield haar handen bij de ketel en zei:
‘Ik vraag lucht, aarde en vuur.
Ontwaak, in dit lente uur.
Geef water haar magische kracht.
Vorm tezamen de vijf voor de lente nacht’.
Toen het water in de ketel begon te borrelen hief zij haar armen omhoog en de menigte werd stil. Het gedicht dat zij voordroeg, was zo oud als de magie zelf. Zij had het, voordat zij als jong meisje ingewijd werd, van haar burchtmoeder uit haar hoofd moeten leren. Elke wende had zijn eigen gedicht dat als een toverspreuk over Moeder Aarde werd uitgegoten, om het seizoen te versterken. Om, als mens en dier, daarvan te kunnen profiteren. Ze sprak langzaam de heilige woorden uit, terwijl ze voor twee jonge dochters van een bekeerlinge stond. Ze hoopte dat ze op deze manier de heilige rituelen toch nog kon doorgeven.
Terwijl zij het gedicht zong, begon de cirkel om haar heen in beweging te komen. De bewoners zetten telkens twee stappen naar links en één stap terug naar rechts, terwijl de Moeder een zin zong. En er kwam een energie los. Het licht van de kaarsen en de geuren van de oliën deden nu hun werk. De menigte raakte in een soort van trance en het gedicht begon te leven. In het geestesoog van bewoners kwam een beeld van: bomen in bloesem, frisse stroompjes, fluitende vogels en nesten vol eieren. Het gedicht riep bij de bewoners een visualisatie op van een nieuwe lente. Dit was hogere magie. De kracht van de gedachten materialiseert de illusie oftewel van een scheppende droom. De cirkel bleef om de Moeder heen draaien, het gedicht van de Moeder werd herhaald en nu ook mee geneuried. Het ritme van de zijstappen was tot in het kamp van de vijand te horen en daar was het nu akelig stil. Volgens de dominicaan werd de duivel nu opgeroepen en vereerd. En hij spoorde de bijgelovige mannen, die ook de magie van het gedicht voelden, aan om de volgende ochtend geen medelijden te hebben met deze satanisten.
De soldaten die boven bij de burcht de wacht hielden en die min of meer gedwongen waren om aan deze slachtpartij mee te doen, stonden bij elkaar. Zij herinnerden zich de rituelen van de seizoenen nog wel en voelden zich ongemakkelijk.
Ze voelden zich als verraders van het ware geloof. Zij hadden dit geloof ook hun leven lang beleefd, totdat de paus zijn honden op de gelovigen losliet. En uit angst voor de beulen hadden zij hun waarheid losgelaten.
Het gedicht kwam ten einde en de zijstap kwam tot stilstand. De mensen waren blij dat het ritueel gelukt was en dat ze deze avond nog met elkaar konden doorbrengen. Aangespoord door het ritueel kwam er een vreugde vrij onder de bewoners. Er klonk muziek en de bewoners zetten het ritueel om in een feest. De laatste wijn werd gedronken en ze dansten tot diep in de nacht, om zo nog volop in vrijheid van de laatste uren te kunnen genieten. Pas als de zon haar eerste stralen zou laten zien, dan werd een ander ritueel gestart. Het ritueel van de verbranding.
Ik vraag me af wat de werkelijke reden van de katholieke kerk is geweest.
Wordt vervolgd,